خانه امیدی که به اندازه تمام خانه‌های شهر جا دارد
او را سیده زهرا خانم صدا می‌زنند. دلش انگار دریایی دیگر است که به وسعت خزر تنه می‌زند و صبر و استقامتش هم کوه‌های سربه فلک کشیده املش را به مواجهه می‌طلبد. سیده زهرا خانم از روی همان ویلچر جمع و جور، دختران بی پناه بسیاری را در دامانش پرورش داده و به خانه بخت فرستاده، یتیمان زیادی را زیر بال و پر گرفته و به عنوان یک امدادگر داوطلب هرجا که حادثه‌ای رخ داده، برای کمک‌رسانی حاضر بوده است. در ادامه ماجرای کمک‌ها و کارهای خیر مادربزرگ امدادگر شهرستان املش را می‌خوانید.
سیده زهرا را همه در املش می‌شناسند. اصلا هر کجای شهر که اسمش را بیاورید، یک راست شما را در خانه او می‌برند. همان خانه حیاط دار و دلباز با آن حسینیه دلگشای گوشه حیاط که خیلی‌ها را با توسل به ائمه حاجت روا کرده و گره مشکلات بسیاری دیگر هم در همین حیاط و حسینیه جواد الائمه باز شده است. سیده زهرا گوشه ایوان خانه،روی ویلچری که سال‌هاست همدم و همراه اوست نشسته و لازم نیست حتی کلامی به زبان بیاورد. همین‌که زیر شرشر باران همیشگی املش، از روی ایوان خانه دست تکان میدهد و لبخند می‌زند، یعنی خوش آمدید به خانه‌ای که درش همیشه به روی همه باز بوده است.
اگرچه معلولیت از همان بدو تولد دست و پایش را بسته و توان حرکت را از او ربوده است، اما مگر می‌شود دلی که به وسعت دریا شده را جایی زندانی کرد؟ آوازه کارهای خیر سیده زهرا دیگر در تمام املش که نه در تمام گیلان برکسی پوشیده نیست، حتی با وجود اینکه معلولیت توان تکلم را هم تا حد زیادی از او سلب کرده است.
اکرم پاکزاد که سال‌ها در هلال احمر شعبه املش فعالیت کرده و چند سالی هم ریاست این شعبه را به عهده داشته است، از ماجرای پیوستن سیده خانم به جمعیت هلال احمر چنین می‌گوید: «سیده خانم به واسطه کارهای خیرش در تمام شهر چهره‌ای شناخته شده دارد. سال 1385 وقتی از فعالیت‌های هلال احمر باخبر شد، به صورت داوطلب به جمعیت پیوست تا از این طریق هم کمک حال محرومان و خانواده‌های آسیب دیده باشد. از آن به بعد هر جا حادثه‌ای اتفاق می‌افتاد برای کمک می‌آمد. از سیل و زلزله در اقصی نقاط کشور تا قحطی سومالی و غیره برای کمک داوطلب می‌شد.»
خانه سیده خانم، فقط یک خانه معمولی نیست. اینجا، خانه امید خیلی‌هاست. سیده خانم با دل دریایی و دست‌هایی بخشنده،چراغ خانه‌اش را تمام این سال‌ها برای افرادی که پناهی نداشته‌اند،روشن نگه داشته است. سیده خانم سقفی از مهربانی و آرامش برای دخترانی ساخت که زلزله و بیماری آنها را از آغوش گرم خانواده جدا کرده بود.
پاسخ وی به تمام این حرف‌ها و سوالات تنها یک لبخند است و سری که آرام به سوی پنجره باز خانه می‌چرخد و نگاهی که به در همیشه باز حسینیه گوشه حیاط خیره می‌ماند.
اکرم پاکزاد ادامه میدهد: سیده خانم قبل از اینکه به جمعیت هلال احمر بپیوندد هم یک امدادگر تمام عیار بود. همین خانه گواه همه حرف‌های ماست. سال 1369 در منطقه ییلاقی پیرکوه املش زلزله‌ای آمد که بسیاری از خانه‌ها را آوار کرد. در آن زلزله خیلی‌ها سرپرست خانواده‌شان را از دست دادند و تامین هزینه‌های زندگی برایشان غیر ممکن بود. سیده خانم بسیاری از دخترانی که در آن زلزله خانواده خود را از دست داده بودند، به همین خانه آورد و مثل یک مادر دلسوز از آنها نگهداری کرد. برایشان جهیزیه تهیه کرد و تا راهی‌کردن آنها به خانه بخت هم سایه به سایه کنار آنها بود.
خانه سیده خانم اما هیچوقت خالی نمانده... حرف‌ها که به اینجا می‌رسد، فاطمه که از 3 سالگی در خانه سیده خانم بزرگ شده و حالا 18 ساله است،می‌گوید: سیده خانم مثل مادر برای همه ماست. در این خانه تا امروز از 50 دختر جوان و زنان بی‌سرپرست حمایت کرده و برایشان سرپناه ساخته است.
کارهای خیر سیده زهرا خانم به همینجا ختم نمی‌شود.او برای کمک به کودکان و بیماران سرطانی و صعب العلاج هم دغدغه دارد. به جز فعالیت‌های خیریه‌اش در همین خانه خاطره انگیز و کمک به بیمارانی که با هزار امید و آرزو در خانه او را می‌زنند، یکی دیگر از خدمات داوطلبانه سیده زهرا خانم، زیر پوشش قرار دادن کودکان و بیماران مبتلا به بیماری‌های سخت است که از هلال احمر املش کمک دریافت می‌کنند.
پاکزاد ادامه داد: وقتی سیده خانم به جمعیت هلال احمر پیوست، با وجود مشکلات جسمی هر هفته به ساختمان مرکز سر می‌زد و هنوز هم در حد توان همین کار را می‌کند. او بسیاری از کودکان مبتلا به بیماری‌های خاص را که از جمعیت کمک نقدی دریافت می‌کنند، زیر پوشش گرفته و خودش هزینه‌های درمانی آنها را در حد توان پرداخت می‌کند.
سه شنبه‌ها اما خانه سیده زهرا خانم حال و هوای دیگری دارد. مادربزرگ امدادگر املشی،برای زنان روستایی و بانوان سرپرست خانواری که برای تامین هزینه‌های زندگی خانواده خود تلاش می‌کنند، قدم خیر برمی‌دارد. سه شنبه‌ها که زنان روستایی برای فروش محصولات مزارع خود به شهر می‌آیند، سیده خانم در همین خانه به کمک همه دخترانش، برای آنها سفره می‌چیند تا درآمد آن روزشان صرف تهیه غذای نیم روز نشود و بیشتر بتوانند کمک حال خانواده خود باشند.
کلید تمام کارهای خیر سیده خانم در حسینیه گوشه حیاط خانه است. مادربزرگ امدادگر املشی، غیر از این خانه و حسینیه دارایی دیگری ندارد. یک عمر آبروداری در خانه اهل بیت(ع) است که او را مورد اعتماد مردم قرار داده است. حسینیه جوادالائمه(ع) شب‌های جمعه هر هفته میزبان عاشقانی است که برای شرکت در مراسم مذهبی از اقصی نقاط گیلان و حتی استان‌های اطراف به خانه سیده خانم می‌آیند. ایام محرم و صفر هم که این خانه جای سوزن انداختن ندارد. معنی نگاه‌های خیر سیده خانم و نم اشکی که با شنیدن نام ائمه اطهار گوشه چشم‌هایش می‌نشیند، حالا معلوم می‌شود. او همه این عزت و آبرو را از همین حسینیه و نذوراتی دارد که مردم می‌خواهند به واسطه دست‌های پرتوان او به دست نیازمندان برسد.
یکی از فعالیت‌های تاثیرگزار سیده خانم، کمک به تجهیز پایگاه امداد کوهستانی کوجید در شهرستان املش است. سیده خانم پس از عضویت در جمعیت هلال احمر، در یکی از نخستین فعالیت‌هایش پایگاه کوهستانی کوجید را که فاقد امکانات لازم بود تجهیز کرد. او لوازم گرمایشی، تخت، پتو و دیگر امکانات استقرار امدادگران را تهیه و به جمعیت هلال احمر هدیه کرد.
منبع: ایسنا
پاسخ با نقل قول