سلام
قصد دارم دراین تاپیک راجبه تحقیقات نویسندگی خودم پست قرار بدم که. باعثه راهنمایی دوستانه گلمم بشه؟ وهمینطور در آینده نزدیک خودم نیز پوزه نویسندهء هستم بدمانشأالله
بنامه خدا
[img]● درد و عشق
دبیران دبیرستان و اساتید کالج ها که "نویسندگی خلاق" تدریس می کنند (دیگر چه نوع مدرسه ای برای این رشته وجود دارد؟) معمولاً با شاگردانشان بیش از حد محترمانه برخورد می کنند. نظر آنها این است که شاگرد را تشویق به نوشتن کنند، فرقی هم نمی کند چطور این کار را بکنند. در مراحل اولیه، نویسندگی لذت بخش است، درست تا وقتی که متوجه نشید چقدر دارید بد می نویسید. وقتی متوجه شدید، آن وقت نوشتن درد آور می شود. ولی شاگرداها واقعاً دلشان نمی خواهد بدانند مشکل نوشته هایشان چیست. تو سری زدن به آنها بابت هر کاری که می کنند اشتباه است؛ این فقط شاگرد را ناامید می کند، چون احساس می کنند نمی توانند بهتر بنویسند.
آموختن نوشتن درد آور است. آموختن باله درد آور است؛ آموختن پیانو درد آور است. مردم به خواست خودشان این درد را تحمل می کنند و حتی گاهی به خودشان ضربه وارد می کنند، چون آنها به دنبال لذت مهارت در کارشان است.
یک بار کسی به من گفت "یکی رو بهم نشون بده که دوست داره بنویسه و من بهت نویسندة بد رو نشون می دم." این گفته حقیقت ندارد. وقتی توانستی کمی هدایت خودت را به دست بگیری و با کارت آسوده برخورد کردی، دوباره لذت نوشتن را می یابی.
تمام این حرفها را زدم تا به شما اخطار کنم در آموزش تکنیکهای نوشتن، ممکن است وارد دوره ای شوید که فراموش کنید چه چیزهای ابتدا به ساکن وجود داشته که شما را ترقیب به نوشتن کرده است. لذت از بین می رود، نه فقط به خاطر اینکه دارید کاری سخت انجام می دهید، بلکه به این خاطر است که همه چیز با هم مخلوط شده است. به یاد داشته باشید اگر چیزی برای گفتن نداشته باشید، تمام تکنیک های دنیا هم به دردتان نمی خورد. نوشتن مسائل مختلف عمیقاً برای شما مهم است؛ تکنیکها را بیاموزیأ تا آنها را بهتر بنویسید.
وقتی که نویسنده ای تمام وقت شدید، هیچ کس به جز خودتان نمی تواند تصمیم بگیرد که کی شروع به نوشتن کنید و کی دست از کار بکشید، کی صبح از جایتان بلند شوید و یا کی بخوابید. زمان برای خودتان است؛ خودتان می توانید پروژه های کاریتان را انتخاب کنید و هر چقدر خواستید سرش وقت بگذارید. اگر می خواهی به مسافرت بروید و توان پرداخت هزینه های سفر را داشته باشید، بدون اینکه از کسای اجازه بخواهید می توانید بروید. هر لباسی که خواستیأ می توانید بپوشید. لازم نیست نگران اخراج شدنتان باشید، و یا نگران این باشید که ترفیع بگیرید. حتی لازم نیست کسی را که ازش خوشتان نمی آید ملاقات کنیأ. شما آن کاری را که دوست دارید انجام می دهید و بابتش پول م یگیرید.
این یک طرف ماجرا است. حالا می رویم بخش دیگر ماجرا را نگاه کنیم. درست است که زمانتان برای خودتان است، ولی تا وقتی که از آن به درستی استفاده نکنیدف نه می توانید یک ساندویچ بخرید و نه یک جفت کفش. وقتی داستانی را می فروشید، ممکن است یک سال و یا بیشتر منتظر چاپش بمانید و زمانی که به انتظار هستید متوجه می شوید که ویراستار خودش متن را بازنویسی کرده تا به سبک خودش نزدیک تر شود و یا اینکه می خواسته حجم متن را کم تر کند. اگر برای خودتان یک نماینده (همان ایجنت) بگیرید، ممکن است نمایندة شما آدم مناسبی نباشد و یک سال طول بکشد تا متوجه این ماجرا شوید.
اگر هر چه در می اورید را خرج می کنید، بدون اینکه پس اندازی داشته باشید، لحظات ناخوشایندی پیش رویتان است: هر روز منتظر چکتان هستید و مطمئن باشید که آن چک طبق برنامه ریزی ای که کرده اید به دستتان نمی رسد و ممکن است هیچ وقت هم نرسد. بارها و بارها وسوسه می شوید تا با نوشتن چیزی نامرغوب پولی به دست بیاورید، و اگر مثل من در نوشتن چنین چیزهایی بی عرضه باشید، ویراستار آن را نمی خرد. اگر درآمدتان کم است و باید خانواده تان را همایت کنید، از اینکه چرا نوشتن را کنار نمی گذارید و یک کار دیگر انجام نمی دهید احساس گناه می کنید و اگر کار دیگری انجام دهید، از بابت اینکه نوشتن را کنار گذاشته اید احساس گناه می کنید.
● یاس و نومیدی[/img]
پاسخ با نقل قول