زندگي پر از سواله مي دونم
رسيدن به تو خياله مي دونم
تو ميگي يه روزي مال من ميشي
اما موندت محاله مي دونم
تو ميگي شبا دعامون مي کني
چشمه چات زلاله مي دونم
توي آسمون سرنوشت ما
ماه کامل مه لاله مي دونم
تو ميگي پرنده شيم بريم هوا
غصه ما دو تا باله مي دونم
چشم من پر از غم نبودنت
دل تو پر از ملاله مي دونم
طاقتم ديگه داره تموم ميشه
صبر تو رو به زواله مي دونم
آره مي ري و نمي پرسي که اين
دل عاشق در چه حاله مي دونم
کاش وقتي زندگي فرصت دهد
گاهي از پروانه ها يادي کنيم
کاش بخشي از من خويش را
وقف قسمت کردن شادي کنيم
کاش تا آسمان باراني ست
از زلال چشمهايش تر شويم
از نگاه زرد گلدانهايمان
کاش با رغبت پرستاري کنيم
کاش دلتنگ شقايق ها شويم
به نگاه سردشان عادت کنيم
کاش شب وقتي که تنها مي شويم
با خداي ياس ها خلوت کنيم
مریم حیدرزاده
کاش بیایم برای بی پناها سایبون باشیم
با دلای شکسته کمی مهربون باشیم
کاش بیایم به باغبونا کمی حرمت بذاریم
احترام دلای شکسته رو نگه داریم
کاش به مهربون ترا دینمونو ادا کنیم
سهم خوشبختیمونو وقف بزرگترا کنیم
کاش یه کاری بکنیم که خستگی ها در بشه
مرهمی بشیم که زخم آدما بهتر بشه
کاش که شاخه ی درخت زندگی رو نشکنیم
هفته ای یه بار به باغبونامون سر بزنیم
کاش که پاک کنیم تموم اشکایی که جاریه
خوب نگه داریم چیزی که واسه یادگاریه
کاش دس پرنده های بی پناهو بگیریم
توی آسمون بریم دامن ماهو بگیریم
کاش با مهربونیمون غصه ها رو کم بکنیم
رشته های عشق رو تا همیشه محکم بکنیم
کاش بشینیم پای صحبت اونا که بی کسن
اگه درد دل کنن به آرزوشون می رسن
کاش تو عصری که همش سنگیه و آهنیه
بگیم از چیزایی که خوبه ولی رفتنیه
کاش هنوز دیر نشده قدر همو خوب بدونیم
نکنه دیر بشه تا ابد پشیمون بمونیم
کاش که این یه جمله هیچ موقع ز یادمون نره
آدمی چه بد باشه چه خوب باشه مسافره
مریم حیدر زاده
من میگم بهم نگاه کن تو میگی که جون فدا کن
من میگم چشات قشنگه تو میگی دنیا دو رنگه
من میگم چه قدر تو ماهی تو میگی اول راهی
من میگم بمون همیشه تو میگی ببین نمیشه
من می گم خیلی غریبم تو میگی نده فریبم
من میگم خوابت رو دیدم تو میگی دیگه بریدم
من می گم هدف وصاله تو ولی میگی محاله
من میگم یه عمره سوختم تو میگی قلبم رو دوختم
من میگم چشمات و وا کن تو میگی من و رها کن
من میگم خیلی دیوونم تو میگی آره می دونم
من میگم دلم شکسته ست تو میگی خوب میشه خسته ست
من میگم بشین کنارم تو میگی دوستت ندارم
من میگم بهم نظر کن تو ولی میگی سفر کن
من میگم واسم دعا کن تو میگی نذر رضا کن
من میگم قلبم رو نشکن تو میگی من می شکنم من ؟
من میگم واست میمیرم تو میگی نمی پذیرم
من میگم شدم فراموش؟ تو میگی نه ، رفتم از هوش
من میگم که رفتم از یاد تو میگی نه مرده فرهاد
من میگم باز شدی حیروون ؟ تو میگی بیچاره مجنون
من میگم ازم بریدی ؟ تو می پرسی نا امیدی ؟
من میگم واسم عزیزی تو میگی زبون میریزی؟
من میگم تو خیلی نازی تو میگی غرق نیازی
من میگم دلم رو بردی تو میگی به من سپردی ؟
من میگم کردم تعجب تو میگی دیگه بگو خب
من میگم تنهایی سخته تو میگی این دست بخته
من میگم دل تو رفته تو میگی هفت روزه هفته
من میگم راه تو دوره تو میگی چاره عبوره
من میگم می خوام بشم گم تو میگی حرفای مردم ؟
من میگم نگذری ساده ؟ تو میگی آدم زیاده
من میگم دل به تو بستن ؟ تو میگی اینقده هستن
من میگم تنهام میذاری ؟ تو میگی طاقت نداری ؟
من میگم خدا به همرات تو میگی چه تلخه حرفات
من میگم اهل بهشتی تو میگی چه سرنوشتی
من میگم تو بی گناهی تو میگی چه اشتباهی
من میگم که غرق دردم تو میگی می خوام بگردم
من میگم چیزی می خواستی؟ تو میگی تشنمه راستی
من میگم از غم آبه تو میگی دلم کبابه
من می گم برو کنارش تو میگی رفت پیش یارش
من میگم با تو چیکار کرد ؟ تو میگی کشت و فرار کرد
من میگم چیزی گذاشته ؟ تو میگی دو خط نوشته
من میگم بختش سیاهه تو میگی اون بی گناهه
من میگم رفته که حالا تو می گی مونده خیالا
من میگم می آد یه روزی تو میگی داری می سوزی
من میگم رنگت چه زرده تو می پرسی بر میگرده ؟
من میگم بیاد الهی تو میگی که خیلی ماهی
من میگم ماهت سفر کرد تو میگی تو رو خبر کرد ؟
من میگم هر کی با ماهش تو میگی بار گناهش؟
من میگم تو بی وفایی تو میگی بریم یه جایی
من میگم دلم اسیره تو میگی نه خیلی دیره
من میگم خدا بزرگه تو میگی زندگی گرگه
من میگم عاشق پرنده ست تو میگی معشوق برنده ست
من میگم به روزها شک کن تو میگی بهم کمک کن
من میگم خدانگهدار تو میگی تا چی بخواد یار
من میگم که تا قیامت
برو زیبا به سلامت
پشت تو آب نمی ریزم
که نروندت عزیزم
ي ماجراي آبي پرواز تا خدا
اي انتهاي مرز تمام گذشته ام
اي بي رياترين نفس پاک ياس ها
با نام تو کتاب وفا را نوشته ام
در زير دانه هاي قشنگ تگرگ عشق
من بودم و خيال تو و يک سبد بهار
يک دامان شکوفه زيبا و پاک ياس
از آن طلوع، مانده برايم به يادگار
اي مهربان ترين از تپش غنچه هاي ناز
اي سرگذشت رويش رعناي عاطفه
اي دست تو پناه هزاران گل سپيد
اي چشم تو حکايت درياي عاطفه
بي تو شکست خاطره هاي بلوغ عشق
بي تو غروب واژه رويا هميشگي ست
بي تو ترانه هاي محبت غريبه اند
چشم تو شهر آبي درمان تشنگي است
بر گرد کوچه دل آلاله ها هنوز
در آرزوي لحظه ديدار مانده است
چشمان صد هزار شقايق به ياد تو
تا صبحگاه عاطفه بيدار مانده است
برگرد اي تراوش شبنم ز برگ ياس
برگرد و باز ترجمه کن انتظار را
برگرد و داستان دلم را مرور کن
تکرار کن براي غزل بهار را
مریم حیدرزاده
این روزا
این روزا عادت همه رفتن ودل شکستنه
درد تموم عاشقا پای کسی نشستنه
این روزا مشق بچه ها یه صفحه آشفتگیه
گردای رو اینه ها فقط غم زندگیه
این روزا درد عاشقا فقط غم ندیدنه
مشکل بی ستاره ها یه کم ستاره چیدنه
این روزا کار گلدونا از شبنمی تر شدنه
آرزوی شقایقا یه شب کبوتر شدنه
این روزا آسمونمون پر از شکسته بالیه
جای نگاه عاشقت باز توی خونه خالیه
این روزا کار آدما دلهای پاک رو بردنه
بعدش اونو گرفتن و به دیگری سپردنه
این روزا کار آدما تو انتظار گذاشتنه
ساده ترین بهانشون از هم خبر نداشتنه
این روزا سهم عاشقا غصه و بی وفاییه
جرم تمومشون فقط لذت آشناییه
این روزا توی هر قفس یکی دو تا قناریه
شبها غم قناریها تو خواب خونه جاریه
این روزا چشمای همه غرق نیاز شبنمه
رو گونه هر عاشقی چند قطره بارون غمه
این روزا ورد بچه ها بازی چرخ و فلکه
قلبای مثل دریامون پر از خراش و ترکه
این روزا عادت گلها مرگ و بهونه کردنه
کار چشمای آدما دل رو دیونه کردنه
این روزا کار رویامون از پونه خونه ساختنه
نشونه پروانگی زندگی ها رو باختنه
این روزا تنها چارمون شاید پرنده مردنه
رو بام پاک آسمون ستاره رو شمردنه
این روزا آدما دیگه تو قلب هم جا ندارن
مردم دیگه تو دلهاشون یه قطره دریا ندارن
این روزا فرش کوچه ها تو حسرت یه عابره
هر جا یکی منتظر ورود یه مسافره
این روزا هیچ مسافری بر نمی گرده به خونه
چشای خسته تا ابد به در بسته می مونه
این روزا قصه ها همش قصه دل سوزوندنه
خلاصه حرف همه پر زدن و نموندنه
این روزا درد آدما فقط غم بی کسیه
زندگیشون حاصلی از حسرت و دلواپسیه
این روزا خوشبختی ما پشت مه نبودنه
کار تموم شاعرا فقط غزل سرودنه
این روزا درد آدما داشتن چتر تو بارونه
چشمای خیس و ابریشون همپای رود کارونه
این روزا دوستا هم دیگه با هم صداقت ندارن
یه وقتا توی زندگی همدیگر و جا می ذارن
جنس دلای آدما این روزا سخت و سنگیه
فقط توی نقاشیا دنیا قشنگ و رنگیه
این روزا جرم عاشقی شهر دل و فروختنه
چاره فقط نشستن و به پای چشمی سوختنه
اسم گلا رو این روزا دیگه کسی نمی دونه
اما تو تا دلت بخواد اینجا غریب فراوونه
این روزا فرصت دلا برای عاشقی کمه
زخمای بی ستاره ها تشنه یاس مرهمه
این روزا اشک مون فقط چاره ی بی قراریه
تنها پناه آدما عکسای یادگاریه
این روزا فصل غربت عشق و بیدهای مجنونه
بغضای کال باغچه منتظر یه بارونه
این روزا دوستای خوبم همدیگر رو گم میکنن
دلای پاک و ساده رو فدای مردم میکنن
این روزا آدما کمن پشت نقاب پنجره
کمتر میبینی کسی رو که تا ابد منتظره
مردم ما به همدیگه فقط زود عادت می کنن
حقا که بی وفایی رو خوب هم رعایت میکنن
درسته که اینجا همه پاییزا رو دوست ندارن
پاییز که از راه میرسه پا روی برگاش می ذارن
اما شاید تو زندگی یه بغض خیس و کال دارن
چند تا غم و یه غصه و آرزوی محال دارن
این روزا باید هممون برای هم سایه باشیم
شبا یه کم دلواپس کودک همسایه باشیم
اون وقت دوباره آدما دستاشون رو پل میکنن
دردای ارغوانی رو با هم تحمل می کنن
اگه به هم کمک کنیم زندگی دیدنی میشه
بر سر پیمان می مونن دوستای خوب تا همیشه
اما نه فکر که میکنم این کار یه کار ساده نیست
انگار برای گل شدن هنوز هوا آماده نیست
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
پاسخ با نقل قول