دعوت به همکاری افتخاری

[saleh]

به چند نفر صداپیشه برای حرف زدن به جای کاراکترهای یک انیمیشن مذهبی نیازمندیم.
کسانی که در تقلید صدا (خصوصاً صدای پیرمرد و پیرزن و زن و مرد جوان) مهارت دارند، در ذیل همین تاپیک اعلام آمادگی نمایند. این همکاری تجاری نبوده و افتخاری است. اسامی صدا پیشه ها در تیتراژ درج خواهد شد. این انیمیشن از طریق رسانه ملی پخش خواهد شد.

مشاهده تیزر این انیمیشن با نام «بازگشت»

[حمیدرضا]

سلام کجاباید تست بدی

[mahdisorimoon]

سلام
خوبین؟
میشه بیشتر توضیح بدین؟
مثلا تست چجوریه؟ برای ادامه کار کجا باید بریم و چقدر زمان می بره؟

[saleh]

بخشهایی از متن دیالوگها به من داده شده و امشب آنها را در این تاپیک قرار خواهم داد، علاقه مندان دیالوگ های مورد نظر خود را با فرمت WAV یا FLACE ضبط کرده و پس از زیپ حداکثر تا 15 آذرماه ماه به آدرس ایمیل info@mobinsoft.com ارسال نمایند. پس از بررسی با کسانی که انتخاب شده اند، تماس گرفته خواهد شد.

[saleh]

بخشی از دیالوگ ابراهیم
__________________________________________________ __

گفتگوی ابراهیم و فضیل در خارج از خیمه ی فضیل:
ابراهیم (در نزدیکی خیمة فضیل): کسی آنجاست؟
ابراهیم پاسخی نمی شنود، بنابراین دوباره می پرسد:
ابراهیم: پرسیدم کسی آنجاست؟
***
گفتگوی ابراهیم و فضیل در داخل خیمه ی فضیل:
ابراهیم: ممنونم برادر!
ابراهیم: ای جوانمرد! من از اعضای کاروانی هستم که مسافتی از اینجا فاصله دارد. شنیده ام که فضیل و یارانش در مسیر حرکت کاروان ما کمین کرده اند و قصد غارت کاروان ما را دارند. اندوخته ای در نزد خود دارم که حاصل سالها زحمت و خون دل خوردنم است! با خود اندیشیدم پیش از آنکه به چنگ فضیل و یارانش بیفتد، آن را در جایی پنهان سازم و یا اینکه پیش جوانمردی به امانت بگذارم. با این نیت از کاروان جدا شدم و گذرم به خیمة تو افتاد. حال اگر بر من منّت نهی و این کیسه را برای مدت کوتاهی از من به امانت بپذیری، دعاگویت خوهم بود.
ابراهیم: زنده باشی جوانمرد!اگر اجازه بدهی من مرخص می شوم.ممکن است همراهانم نگران شوند!
***
(گفتار ذهنی ابراهیم هنگامی که به نزدیکی کاروان غارت شده می رسد):
خدای من! چه می بینم؟! یعنی چه بلایی بر سر کاروان آمده است؟!
ابراهیم:چه شده است یحیی؟ چه بر سر کاروان آمده است؟
ابراهیم: نه، به تعقیب راهزنان نمی روم. برای کاری می روم. زود بر می گردم.
***
گفتار ذهنی ابراهیم (در نزدیکی کمپ راهزنان):خدای من! چه می بینم؟ سرمایه ام را به دست خویش به دزدان سپرده ام. تا دیر نشده، جانت را دریاب ای مرد!
***
لحظة جدا شدن ابراهیم از کاروان:
ابراهیم:یحیی! احساس می کنم خطری کاروان را تهدید می کند. می روم تا نگاهی به اطراف بیاندازم. اگر خطری کاروان را تهدید کند، فوراً خبر خواهم داد. هِی... هِی...

---------- Post added at ۱۵:۰۶ ---------- Previous post was at ۱۵:۰۳ ----------

گفتگوی دختر پیرمرد روستایی در مزرعه
______________________________________________

دختر پیرمرد روستایی: پدرم آنجاست. آن سوی مزرعه.
***
گفتار دختر پیرمرد روستایی با خودش در خانة پدرش
دختر پیرمرد روستایی:خدایا به پدر و مادر پیرم رحم کن! آنها توان تحمل این مصیبت را ندارند! خدایا خودت آبروی مرا حفظ کن!

---------- Post added at ۱۵:۰۷ ---------- Previous post was at ۱۵:۰۶ ----------

زن کاروانی در صحنة غارت کاروان (سوار بر کجاوه):
_________________________________________________

زن کاروانی: نترس پسرم ! ... رفتند... خدا لعنتشان کند!

---------- Post added at ۱۵:۰۹ ---------- Previous post was at ۱۵:۰۷ ----------

پیرزن روستایی، شب در خانه اش
_______________________________________________

پیرزن روستایی (با عجز و لابه): مگر کاری از دستمان بر می آید مرد! جز اینکه بر خدا توکل کنیم و از او کمک بخواهیم.
پیرزن روستایی (با عجز و لابه):خدایا این آخر عمری، این چه آزمونی بود از ما؟ خدایا خودت آبروی ما و دخترمان را حفظ کن! خدایا با تو عهد می بندم اگر آبروی دختر مرا حفظ کنی و شرّ فضیل را از سر ما کوتاه کنی، یک ماه تمام را برای رضای تو روزه خواهم گرفت.

---------- Post added at ۱۵:۱۰ ---------- Previous post was at ۱۵:۰۹ ----------

گفتگوی راهزنان در مسیر رودخانه:
_____________________________________________

راهزن 3:فضیل، بیشتر از من و شماها به این مسیر آشنایی دارد. اگر مخالفتی می کند، لابد مصلحتی در کار است.
راهزن 3: مگر تا به حال او را نشناخته ای؟ بعید می دانم که حرفت را قبول کند!
راهزن 3: طوری سخن می گویی که گویی جای بهتری از اینجا برای راهزنی سراغ داری.
راهزن 3: ( گفتار ذهنی و درونی) راهزنی و نماز جماعت! واقعاً که! اینها دیگر چگونه مردمانی هستند؟
راهزن 3: من سر از کار فضیل در نمی آورم. آخر راهزنی کجا و نماز جماعت کجا! خود تو بگو مگر این دو باهم جور در می آیند؟ نه، من نمی توانم باور کنم! یعنی من می گویم که نمی شود آدم، هم خدا را بخواهد هم خرما را!
راهزن 3: به هر حال من نمی توانم قبول کنم که با دزدی و راهزنی و غارت کاروانها، نماز خواندن هم فایده ای داشته باشد؟
راهزن 3:می دانی! در دیارمان کسی نمی داند من یک راهزن و دزدِ سرِ گردنه هستم.
راهزن 3: خوب، البته تو درست می گویی. اما به هرحال کار زشت و نادرست، هیچ توجیهی ندارد.
راهزن 3: زمین کوچکی داشتیم که به همراه پدرم بر روی آن کشاورزی می کردیم. مأموران خلیفه، آن را از چنگ مان در آوردند...
راهزن 3: محصولی که از زمین برداشت می کردیم، به آن اندازه نبود که هم کفاف مخارج خودمان باشد و هم مالیات سنگینی را که ماموران خزانه ی خلیفه برای محصول زمین معین می کردند. آخر سر، هم مأموران خلیفه با این بهانه که بدهی مالیاتی مان از قیمت زمین مان بیشتر شده، زمین را به زور از ما گرفتند.

[mahdisorimoon]

بخشی از دیالوگ ابراهیم
__________________________________________________ __

گفتگوی ابراهیم و فضیل در خارج از خیمه ی فضیل:
ابراهیم (در نزدیکی خیمة فضیل): کسی آنجاست؟
ابراهیم پاسخی نمی شنود، بنابراین دوباره می پرسد:
ابراهیم: پرسیدم کسی آنجاست؟
***
گفتگوی ابراهیم و فضیل در داخل خیمه ی فضیل:
ابراهیم: ممنونم برادر!
ابراهیم: ای جوانمرد! من از اعضای کاروانی هستم که مسافتی از اینجا فاصله دارد. شنیده ام که فضیل و یارانش در مسیر حرکت کاروان ما کمین کرده اند و قصد غارت کاروان ما را دارند. اندوخته ای در نزد خود دارم که حاصل سالها زحمت و خون دل خوردنم است! با خود اندیشیدم پیش از آنکه به چنگ فضیل و یارانش بیفتد، آن را در جایی پنهان سازم و یا اینکه پیش جوانمردی به امانت بگذارم. با این نیت از کاروان جدا شدم و گذرم به خیمة تو افتاد. حال اگر بر من منّت نهی و این کیسه را برای مدت کوتاهی از من به امانت بپذیری، دعاگویت خوهم بود.
ابراهیم: زنده باشی جوانمرد!اگر اجازه بدهی من مرخص می شوم.ممکن است همراهانم نگران شوند!
***
(گفتار ذهنی ابراهیم هنگامی که به نزدیکی کاروان غارت شده می رسد):
خدای من! چه می بینم؟! یعنی چه بلایی بر سر کاروان آمده است؟!
ابراهیم:چه شده است یحیی؟ چه بر سر کاروان آمده است؟
ابراهیم: نه، به تعقیب راهزنان نمی روم. برای کاری می روم. زود بر می گردم.
***
گفتار ذهنی ابراهیم (در نزدیکی کمپ راهزنان):خدای من! چه می بینم؟ سرمایه ام را به دست خویش به دزدان سپرده ام. تا دیر نشده، جانت را دریاب ای مرد!
***
لحظة جدا شدن ابراهیم از کاروان:
ابراهیم:یحیی! احساس می کنم خطری کاروان را تهدید می کند. می روم تا نگاهی به اطراف بیاندازم. اگر خطری کاروان را تهدید کند، فوراً خبر خواهم داد. هِی... هِی...

---------- Post added at ۱۵:۰۶ ---------- Previous post was at ۱۵:۰۳ ----------

گفتگوی دختر پیرمرد روستایی در مزرعه
______________________________________________

دختر پیرمرد روستایی: پدرم آنجاست. آن سوی مزرعه.
***
گفتار دختر پیرمرد روستایی با خودش در خانة پدرش
دختر پیرمرد روستایی:خدایا به پدر و مادر پیرم رحم کن! آنها توان تحمل این مصیبت را ندارند! خدایا خودت آبروی مرا حفظ کن!

---------- Post added at ۱۵:۰۷ ---------- Previous post was at ۱۵:۰۶ ----------

زن کاروانی در صحنة غارت کاروان (سوار بر کجاوه):
_________________________________________________

زن کاروانی: نترس پسرم ! ... رفتند... خدا لعنتشان کند!

---------- Post added at ۱۵:۰۹ ---------- Previous post was at ۱۵:۰۷ ----------

پیرزن روستایی، شب در خانه اش
_______________________________________________

پیرزن روستایی (با عجز و لابه): مگر کاری از دستمان بر می آید مرد! جز اینکه بر خدا توکل کنیم و از او کمک بخواهیم.
پیرزن روستایی (با عجز و لابه):خدایا این آخر عمری، این چه آزمونی بود از ما؟ خدایا خودت آبروی ما و دخترمان را حفظ کن! خدایا با تو عهد می بندم اگر آبروی دختر مرا حفظ کنی و شرّ فضیل را از سر ما کوتاه کنی، یک ماه تمام را برای رضای تو روزه خواهم گرفت.

---------- Post added at ۱۵:۱۰ ---------- Previous post was at ۱۵:۰۹ ----------

گفتگوی راهزنان در مسیر رودخانه:
_____________________________________________

راهزن 3:فضیل، بیشتر از من و شماها به این مسیر آشنایی دارد. اگر مخالفتی می کند، لابد مصلحتی در کار است.
راهزن 3: مگر تا به حال او را نشناخته ای؟ بعید می دانم که حرفت را قبول کند!
راهزن 3: طوری سخن می گویی که گویی جای بهتری از اینجا برای راهزنی سراغ داری.
راهزن 3: ( گفتار ذهنی و درونی) راهزنی و نماز جماعت! واقعاً که! اینها دیگر چگونه مردمانی هستند؟
راهزن 3: من سر از کار فضیل در نمی آورم. آخر راهزنی کجا و نماز جماعت کجا! خود تو بگو مگر این دو باهم جور در می آیند؟ نه، من نمی توانم باور کنم! یعنی من می گویم که نمی شود آدم، هم خدا را بخواهد هم خرما را!
راهزن 3: به هر حال من نمی توانم قبول کنم که با دزدی و راهزنی و غارت کاروانها، نماز خواندن هم فایده ای داشته باشد؟
راهزن 3:می دانی! در دیارمان کسی نمی داند من یک راهزن و دزدِ سرِ گردنه هستم.
راهزن 3: خوب، البته تو درست می گویی. اما به هرحال کار زشت و نادرست، هیچ توجیهی ندارد.
راهزن 3: زمین کوچکی داشتیم که به همراه پدرم بر روی آن کشاورزی می کردیم. مأموران خلیفه، آن را از چنگ مان در آوردند...
راهزن 3: محصولی که از زمین برداشت می کردیم، به آن اندازه نبود که هم کفاف مخارج خودمان باشد و هم مالیات سنگینی را که ماموران خزانه ی خلیفه برای محصول زمین معین می کردند. آخر سر، هم مأموران خلیفه با این بهانه که بدهی مالیاتی مان از قیمت زمین مان بیشتر شده، زمین را به زور از ما گرفتند.

ممنونم