امید؛ بهترین راه برای بهبوداس ام
میتوانم بگویم تکتک بیماران اماس و احساسات آنها را درک میکنم و برایشان آرزوی بهبود و پیدا شدن درمان قطعی را دارم. این بیماری معمولا در بهترین دوران زندگی فرد شروع میشود بهخصوص در خانمها که بیشتر آنها بسیار عاطفی و حساس هستند. توصیهام به اطرافیان بیمار این است که احساسات آنها را درک کرده و با آنها همدلی کنند، زیرا بیماری ایجاد شده اجتنابناپذیر است و در این میان هیچ کس مقصر نیست و باید بیماران اماس را در پذیرش بیماری و امید به زندگی و پیگیری درمانها هدایت کرد.
معمولا در شروع بیماری رنج بیمار با اضطراب، گریه، سرزنش خود و دیگران، عصبانیت و حتی افسردگی نشان داده میشود، بنابراین باید با کمک خود بیمار، اطرافیان و پزشک معالج این دوران را کوتاه کرد و گذراند تا فرد با استقلال کامل و پذیرش بیماری در پی درمان و تغییر نوع زندگی پیش رود. فرانکل، روانشناس انسانگرای معروف قرن بیستم میگوید: «اگر زندگی یک رنج است باید در دل این رنج معنای زندگی را پیدا کرد.» پس یک بیمار اماس در دل این رنج باید امید به زندگی را پیدا کند. اگر ناامیدی را انتخاب کند در رنج افسردگی و وخیمتر شدن بیماری میافتد اما اگر امید به زندگی را انتخاب کند در مسیر بهبود پیش میرود، زیرا بیماری اماس با روحیه، رابطه مستقیمی دارد. در بیشتر بیمارانی که امید به زندگی و روحیه خوبی دارند و در پی درمان هستند، شانس عود و پیشرفت بیماری خیلی کم میشود.
دوستان هیجی نیست ام اس فقط باید در مقابلش بیخیال و پرو باشی