داستانک نویسی

[آپامه]

سلام دوستان
مدتیه که می خواستم این تاپیک رو ایجاد کنم، منتها نمی شد. به دلیل مشغله و ...

در این تاپیک ممنون می شم دوستانی که به نویسندگی علاقه دارند و کسانی که مانند پپر و آیدا و مونا و خیلیای دیگه که الان حضور ذهن ندارم و می دونم قلم خوبی دارن، شرکت کنن.

متون داستانی برگزیده هم در مجله چاپ خواهد شد و هم جایزه کوچک و ناقابل تقدیمشون خواهد شد...

داستان ها باید حداکثر 200 کلمه باشند. کمتر باشه ولی معنادار باشه مشکلی نداره ولی لطفا بیشتر نشه. ممنونم و منتظر قلم های خوبتون.golgol

[nazdel]

غم تنهایی

قاصدک اومد روی دستم نشست.. با خوشحالی پرسیدم برام خبر آوردی؟؟ با تعجب نگاهم کرد و پرسید : از کی؟! و من غمگین نگاهش کردم و گفتم : نمیدونم ! دلش برام سوخت ، مهربانانه نگاهم کرد و گفت : خوب اشکال نداره.. تو پیغامت رو بده من زود زود بهش میرسونم.. اینبار من با تعجب پرسیدم : برای کی؟!
هر دو سکوت کردیم و توی این سکوت تلخ به غم تنهایی لبخند زدیم !

[nazdel]

خوشبختی چیست؟

معلم سر کلاس پرسید : خوشبختی چیست؟
آقا یعنی : پول داشتن
ما بگیم آقا؟ یعنی : ماشین آخرین سیستم
نه ! آقا یعنی : سلامتی
آقا یعنی فقیر نبودن و بدبخت نبودن دیگه
خلاصه هر کسی چیزی میگفت و معلم با ذوق و شوق گوش میداد..
ناگهان توجهش به پسری جلب شد که از پنجره به بیرون نگاه میکرد و ساکت بود !
تو بگو پسرم ؛ خوشبختی چیست؟
پسرک نگاه خیره و تبدارش رو به معلم دوخت و گفت : آقا خوشبختی یعنی : ندونستن , نفهمیدن و نشناختن ِ خود ِ خوشبختی ! بچه ها خندیدند... پسرک لبخند تلخی زد و معلم عمیقاً به فکر فرو رفت !
سمیه

[papar]

زمانی که این صدام مالیخولیایی ... شهرهای ایران را موشک باران می کرد
ما از ترس مرگ ... همچون موش های کور ... به سوراخی می خزیدیم

در آن پناهگاه ... درعالم کودکی ... نگران حال خدا بودم
که خدا برای در امان ماندن از موشک ها کجا پناه می گیرد ؟
و یا اصلا ... خدا پناهگاهی دارد برای پناه گرفتن ؟

غافل از اینکه ، پناهگاه خدا ، در قلب من بود

نوشته : پپر

[آپامه]

بی نهایت ممنونم از نازدل عزیزم و آقای پپر بابت داستان های زیباشون.
دوستان این داستان ها کارشناسی می شن توسط استاد ادبیات...

دوستان لطف کنید حتما برای داستان هاتون عنوان یا اسم بزارین و در انتها نام خودتون رو به پارسی سلیس بنویسین. ممنونم.

[hadinaseh]

بزارید به عقب برگردیم وقتی که تک تک ماها به این دنیا اومدیم
قصه ایست کوتاه اما واقعی!

تولد یک فرشته
ماشین زمان با سرعت به عقب بر میگردد......
تقویم های جهان هر کدام یک چیز خاصی را نشان میدهند،یکی 1300 و خرده ای،یکی 2500 و خرده ای و یکی هم 1900 و خرده ای و.........

کنتور نوزادی با یک جیغ و گریه شروع به شماره انداختن کرد.......

فکر کنم تنها گریه ای است که وقتی همگان اشکش را میبینند،از ته دل خوشحالند.

اما چرا ورود نوزاد به این دنیا،با گریه همراه بود،یعنی اگر در آمریکا بودم،گریه ای هم نبود؟

اگر به طور مصنوعی و در آزمایشگاه تولید شدیم،آیا باز هم اولین ورود ما به دنیا با گریه همراه خواهد بود؟..........
اولین گریه انسان هنگام تولد معناهای بزرگی دارد،شاید هم خیلی بی معناست!

[آپامه]

ممنونم از نازدل که استارت زدند و آقای پپر و آقای هادیgolgolgol
لطفا همگی شرکت کنین.
قلم خیلی از دوستان رو می دونم که خوبه و برخی هم قبلا در مجله چاپ شدن. مثل شهلا، اعظم عزیزی، طناز و ... (به جان خودم آلزایمر نگرفتم ها. حضور ذهن ندارم!)
من هم شرکت می کنم به زودی.
منتظر بقیه دوست جونای خوب هم هستم...

[طناز]

من تاحالا داستان کوتاه ننوشتم اما لذت می برم نوشته هارو می خونم
خیلیییییییی عالی هستین بچه ها

[ماهتاب]

بسم الله الرحمن الرحیم
رفتم و روبه روی آینه ایستادم.سرم رو جلو بردم و به چشمهای خودم خیره شدم.میخواستم از چشمهام بپرسم که چه قدر دوستت دارم؟آخه چشمهای آدمی هیچ وقت دروغ نمیگند.نگاهشون کردم.خیره تر شدم.فقط یه قفس شیشه ای رو دیدم که تنها خودم و فقط خودم توش زندانی بودم دیگه هچ کسی نبود گفتم پس تو کجایی؟تو که هر لحظه نگاهت میکنم و با همین چشمها لبخند قشنگت رو میبینم .جای خالیش رو حس کردم دیدم که نیست ولی بازم دوست داشتم که دنبالش بگردم.بلند تر صداش کردم.خواستمش که بیاد پیشم.خواستم که بازم بیاد پیشم و دستهام رو بگیره و وجودم رو سرشار از آرامش کنه.
اینبار جوابم رو داد.پیداش کردم.تو قفس تنم نبود تو قلب روحم بود.چشمهام رو بستم و باز هم لبخند قشنگش رو دیدم.بهم سلام کرد و گفت عزیز دلم من همیشه و هر لحظه در کنار تو هستم فقط این تویی که گاهی چهره ات رو از من بر میگردونی.
صدای شیرینش دوباره مستم کرد .دستم رو گرفت و من رو با خودش به آسمونها برد به جایی که تمام نقاطش پر از بندگی و زیبایی بود به جائیکه آرامش در لحظه لحظه ی زندگی اش جریان داشت.
و باز هم بهم گفت که من دانای عالمم و سمیعی هستم که سخنی را میشنوم که تو هنوز آن را بر زبان نیاورده ای میدانم که دوستم داری و بدان که دوستت دارم ای کودک زیبای من.

[امیرمهدی]

عجب زیبا مرسی مرسی


شب شهادت

یادش بخیر انشب اززمین واسمان اتش وگلوله میبارید

خیلی ترسیده بودم

خواهربزرگترم که ازمن بیشترترسیده بودگفت دوست دارم بخوابم واگه مردم تواین بمباران توخواب باشم

من امتحان داشتم اره کلاس پنجم ابتدایی بودم صدای بمباران ازدورونزدیک همه رواشفته کرده بودولی دوست داشتم مثل همیشه بیست شم کتاب علوموبرداشتم بااینکه گیج بودم شروع کردم بخواندن صدای انفجاربمب ازنزدیک باعث شدکتاب رورهاکنم وبرم بسمت کوچه
ای وای همه داشتن فرارمیکردند منهم بافریادگفتم فرارکنیدوباچندتاازبچه هافرارکردیم
شایعه شده بودعراقی ها شهرروتصرف کردند
من ودوستم که ازبقیه جداشده بودیم بی هدف کوچه پس کوچه هارومیدویدیم واز هیاهودورمیشدیم
بمیدان اصلی شهررسیدیم خدای من عراقی ها اینجاکمپ زدن
ازهمون راه خواستیم برگریدیم که یهو دوتا سرباز عراقی بااسلحه جلومونوگرفتن
من ازترس افتاده بودم روزمین ونای برخاستن نداشتم
باتعجب زیاددیدم سربازعراقی بطرط من اومدوهی میگفت مشتی رضا پاشو
پاشومیخوام ازروزمین جمعت کنم ترس زبانموبنداورده بود
بریده برید ه گفتم نامردبزاراشهدموبخونم بعدبکشم
بی رحمانه دا دزدپاشوپاشو
من که نمیتونستم پاشم بالگدچندضربه بپهلوم واردکردبعدهم منوبگلوله بست قفسه سینموچاک چاک کرد ازهوش رفتم فکرکردم توبهشتم
هنوز صداهایی بگوشم میرسید
چشم بازکردم دیدم خواهرم بانوک انگشتانش روسینم میزنه ومیگه پاشو پاشو پاشو دیگه اه کشتی منومشتی رضا
..........انگار200 خطی شد
اگه دوست داشتیدادامه دارداگه نکه ببزرگی خودتون ببخشید