هر کسی که میاد اینجا یه شعر از شاعری که نفر قبلی اسم برده بگه و
برای نفر بعدی هم یه شاعر تعیین کنه !
اصلا هم قرار نیست از حفظ بگیم ، کپی
پیست کنین ، خوبیش به اینه که میایم اینجا میخونیم و یه چی یاد
میگیریم !
خوب پس من شروع میکنم .......
نفر بعدی
یه شعر از پروین اعتصامی بگه
در کوی نیکنامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را
اینکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
گرچه جز تلخی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیرین است
صاحب آن همه گفتار امروز
سائل فاتحه و یاسین است
دوستان به که ز وی یاد کنید
دل بی دوست دلی غمگین است
خاک در دیده بسی جان فرساست
سنگ بر سینه ، بسی سنگین است
هر که باشی و ز هرجا برسی
آخرین منزل هستی این است
آدمی هرچه توانگر باشد
چو بدین نقطه رسد مسکین است
خرم آنکس که در این محنت گاه
خاطری را سبب تسکین است
حافظ
میازار موری که دانه کش است
شاعر پدربزرگ من حاج محمد آقـــا
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
مازیاران چشم یاری داشتیم
خودغلط بودانچه می پنداشتم
تادرخت دوستی کی بر دهد
حالیارفتیم وتخمی کاشتیم
نفربعدی ازسهراب سپهری
هـیچ چـیز بـهتر از کـارکـردن بـه جـای غـصه خـوردن ،
ادمـی را بـه خـوشـبختی نـزدیـک نـمی کـند.
اینو پدربزرگ من گفته
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
جه کﺴﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﯿﻠﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ، ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ؟؟!
ﭼﻪ ﻛﺴﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﯾﻚ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﯾﯽ ؟؟!
ﭘﯿﻠﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ، ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ، ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ .....
^^^رودکی^^^
<!-- / sig -->
بـدبخت ترين آدم اونيه كه عــشــقـــش مي شه دوست معموليش
آمد بر من، که؟ یار، کی؟ وقت سحر / ترسنده ز که؟ ز خصم، خصمش که؟ پدر
دادمش دو بوسه، بر کجا؟ بر لب تر / لب بد؟ نه، چه بد؟ عقیق، چون بد؟ چو شکر
"اسدی توسی"
.
ما گذشتیم و گذشت . . .
این نیز بگذرد . . .
همچو نی می نالم از سودای دل
آتشی در سینه دارم جای دل
من که با هر داغ پیدا ساختم
سوختم از داغ نا پیدای دل
همچو موجم یک نفس آرام نیست
بسکه طوفان زا بود دریای دل
دل اگر از من گریزد وای من
غم اگر از دل گریزد وای دل
ما ز رسوایی بلند آوازه ایم
نامور شد هر که شد رسوای دل
خانه مور است و منزلگاه بوم
آسمان با همت والای دل
گنج منعم خرمن سیم و زر است
گنج عاشق گوهر یکتای دل
در میان اشک نومیدی رهی
خندم از امیدواریهای دل
از سهراب سپهری بگو
در کوی نیکنامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را
رفته بودم سر حوض
تا ببینم شاید، عكس تنهایی خود را در آب
آب در حوض نبود.
ماهیان می گفتند:
هیچ تقصیر درختان نیست.
ظهر دم كرده تابستان بود،
پسر روشن آب، لب پاشویه نشست
و عقاب خورشید، آمد او را به هوام برد كه برد.
بعدی از شهریار
dönya güzel olsaydı ,doğarken ağlamazdık
yaşarken temiz kalsaydık ölünce yıkanmazdık
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
پاسخ با نقل قول
