افتخار به معلولیت

[pooya]

سلام
شاید کمی مسخره به نظر آید...
اما احتمالا برای شما هم اتفاق افتاده است...
و شما هم مانند من از خود و شرایط خویش خشنود شده اید...
گاهی اوقات احساس می کنید که فکر یا ایده ای دارید که دیگران ندارند...
به نتایج و بلوغ فکری رسیده اید و دیگران نرسیده اند... در جایگاهی قرار گرفته اید
که بدون شما بعضی امور مختل شده یا به اشکال بر می خورد... ابتکار و نوآوری شما
دیگران را به حسرت وا داشته است... یا حتی فراتر از این
موجب گشته اید که دیگران از شما بیاموزند و تاثیر بگیرند...
به واسطه شما امرار معاش کنند و زندگی بگذرانند...
گاهی اوقات حتی موجبات شگفت دیگران را فراهم میاورید...
در برخی امور مشکل گشا و طرف مشورت بزرگان قرار گرفته اید و از شما نظر میخواهند...
و در تمام این موقعیت ها شما یک فرد دارای معلولیت بوده اید...
و به این می اندیشید که با وجود معلولیت از افراد سالم اطراف خود موفق تر هستید...
و به راستی که لذت بخش است...
و به راستی که افتخار آمیز است...

[آیدا]

من هم کاملا با شما موافقم.برای من هم چنین احساسی پیش امده.بارها.

[مسعود]

ایول

[nargess]

دوست عزیز من هم بیشتر اوقات كه به مسئله معلولیت خودم فكر میكنم به این نتیجه میرسم كه اگر در این شرایط نبودم شاید تا این حد از توانائیهای فكری خود استفاده نمیكردم برای همین هم گاهی فكر میكنم در واقع خدا به من لطف داشته كه با این شرایط جسمی آفریده تا بتوانم هم با درك شرایط و مشكلات درد و رنج دیگران را بهتر حس كنم و خود نیز با نادیده گرفتن این جسم خاكی تلاش بیشتری برای باروری و پرورش روح خود انجام دهم و بدونم كه این جسم نیست كه به اوج میرسه و این روح ماست كه با تحمل سختیها و مشكلات میتونه به قول معروف به جایی برسه كه جز خدا نبینه .
البته بشرطی كه دیده باز كنیم و پشت این صلاح ظاهری كه خدا برایمان درنظر گرفته ببینیم

[Mammad81]

متاسفانه تا حالا به اون شکل پیش نیومده که به خودم افتخار کنم، شاید قبلا با یکی دو تا موفقیت کوچیک یا انجام کار ساده خودم رو تحویل میگرفتم و گاهی به خودم افتخار میکردم اما الان که نگاه میکنم میبینم چیز خاصی برای افتخار کردن ندارم
البته نه به خاطر معلولیتم بلکه به خاطر اینکه میدونم کوتاهی های زیادی در حق خودم کردم و میتونستم خیلی خیلی بهتر از این که هستم باشم از همه نظر
اما اینکه نسبت به بعضی افراد سالم، بارها شده که میگم صد رحمت به خودم

[pooya]

سلام
با صبحت های نرگس خانم موافقم
اما بیشتر مقصود من به خود افراد بود نه لطف و رحمت الهی...
چرا که این انسان است که فعالیت می کند شاخص می شود رشد می کند و در راه کمال مطلوب گام بر می دارد...

[فراز]

خدا ميگذارد سختيهاي زندگي را تجربه کنيم
تا درسهائي بياموزيم که در هيچ شرايط ديگري نميتوانستيم ياد بگيريم.
ياد گرفتن اين درسها به معناي انکار احساس ناراحتي نيست ،
بلکه يافتن مفهومي است که در زير آن احساس وجود دارد.

[حسين]

شايد به خاطر وجود معلوليت ، من به خيلي چيز هاي ديگه دست پيدا كرده باشم ... اما هيچوقت هيچ احساس خوبي نسبت به معلوليت نداشتم ... به نظر من كنار اومدن با معلوليت و جنگيدن با مشكلاتي كه بوجود مياره بيشتر باعث افتخار هست تا خود معلوليت ...
تلاش و پشتكار يك معلول ميتونه باعث افتخار باشه نه خود معلوليتش ... خيلي از انسانهاي معلول هستند كه معلولند ... اما هيچي نيستن !! ... و خيلي انسانهاي سالم هستند كه خيلي موفقند ... بودن يا نبودن معلوليت مهم نيست ... مهم تلاش و پشتكاره ...

[tanhayeabi]

دوستان اسمانيم
مي دانيد يك بار در تلويزيون يك جانباز را مصاحبه كردند گفتند ايا تو از شرايطت راضي گفت چرا كه نباشم كه خدا به من رتبه حمد و شكر داده يعني من را ايت شكر در روي زمين قرار داده و افتخاري از اين برتر براي من در اين دنياي فاني نيست كه پرورودگارم چون درجه اي را به من عنايت نموده است و هركس داراي شجاعتي باشد معمولا در اين دنيا درجه اي مثل شواليه يا سردار مي دهند و عنايت خداوند شامل حال من شده و به من هم درجه شكر و حمد داده است برداشت از اين مطلب با خودتان

[taraneh]

من معلولیتمو دوست دارم باهاش زندگی میکنم شاید برای بهتر شدنم یه کارایی کردم ولی دوست ندارم سالم بشم هیچ وقتم مثل مریضای دیگه شفاشونو از خدا میخان من نخاستم چون دوست ندارم مثل ادمای سالم به معلولا به چشم حقارت نگاه کنم چون ما حقیر نیستیم مطمئنم اونا هستن که حقیرن