سلام نوید...
هر سال در همین زمان، در مردادماه سوزانی که آتش در دل ساکنان سرزمینت افکند، از تو می نویسم. از تو، از پادشاه سرزمین باور ها. از مالک این عمارت باشکوهی که ما در آن همه مستاجران یاد تو ایم. کبوتران بی بال و پری که لانه کرده ایم در شاخساران درخت تنومد باوری که باغبانش تو بودی. دانه ای که کاشتی، همتی که به پای آن ریختی، نور ایمانی که بر آن تاباندی، درختی شد پر شاخ و برگ و رفیع، مأمن کبوتران خسته ای که در آشیانه های بذل تو، در اوج سکنی گزیدند و بی رنج پرواز پنجه بر عرش زدند...
اما این بار می خواهم نه از تو، بلکه برای تو بنویسم. به تو... چشم بدوزم به چشمانت در آن عکسی که بر سر در خانه ات حک شده است. همان عکسی که هر روز می بینم و چشم می دُزدم از آن؛ نگاهت نمی کنم، از دیدت می گریزم... قرار ما هر باوری بود جز باور به رفتن تو؛ عکست می خواهد که باور کنم نبودنت را...
ولی اکنون چشم دوخته ام در نگاهت، می خواهم از عمق آن بخوانم حرف دلت را. به من بگو، تو اینچنین با سرزنش نگاهم می کنی یا این منم، ناراضی از خود که تاب نگاه کردنت را ندارم؟
می دانم... تو حرفی نداشتی. تو املاک باورت را بخشیدی و ماندن و رفتن را به اختیار گذاردی. این منم که پایبند شدم و احساس تعلق یافتم. در این خاک ریشه کردم، بزرگ شدم، از خانه رفتم و در آن نزدیکی ها، در همان خاک، مسکنی ساختم. دلخوش به این بودم که قلمرو ات را وسعت می بخشم، حومه اش را آباد می سازم، آوازه ات را به دور دست ها می برم؛ اما دریغا که خانه را از یاد بردم...
و اما روزی بازگشتم؛ دایره و دمبک زنان، گوش ساکنان را کَر کردم از ندای آمدنم؛ که من برگشتم، من اینجا هستم، منِ قدرشناس، من آمدم تا بمانم، من...
چقدر نفرت بار است این مَن مَن کردن ها... این منی که منیت اش را حواله می داد، حمیت اش آنقدر بود که تنها بیاید و فاتحه ای بخواند برایت...
حال چه نگاه کنم در چشمان تویی که فارغ از هرچه من بودی...
ولی نوید... برایت گفته بودم از راز اسپشیال؛ که سکویی است برای پرش، تا که خاکمالان حوادث، به عزت عرش رسند. گفتم که غمینم از خود، از همه ی کسانی که پر گرفتند و رفتند، و آن جا بود که خواستم با بازگشتنم نشان دهم عِرق و وطن پرستی ام را. اما ناکام ماندم، چرا که من اغیار بودم در آن منزلگاه عشق و ناتوان از هم پیمانه شدن با عشاق...
می دانی، از چشمانت از آن جهت گریزانم که چون آیینه ای است صاف و بی خش، که با نگاه کردن به آن با خودم چشم در چشم می شوم؛ منی که از خود گریزانم و از منیتم خجل...
ولی اکنون که جرأت نگاه یافته ام بگمانم در آینه ی نگاهت چیز دیگری هم پیداست. آری، دارم می بینم. تو، تو داری راز دیگری را بر من فاش می کنی! آه، نوید، انعکاس آسمان در چشمانت... می بینی؟
نمی توانم این را باور کنم؛ هیچ کس نرفته است. همه اینجایند. در وطن. در آسمان وطن...
آن بالا را ببین! چه باشکوه؛ مملو از کبوترانی که بی بال، عظمت پرواز را به نمایش گذارده اند. از آشیانه به آسمان؛ کوچ در وطن؛ فاصله ی رفتن ها تنها همینقدر بود؟
وا اسفا... این تنها من بودم که بند منیت به پا داشتم و اوج پروازم تا ارتفاع خویشتن بود. اکنون نه در خانه جایم است و نه در آسمانش. پس من چه آموختم در این مکتب پرواز؟ همه فارغ بال گشتند و من درجا زدم. شاید این تقدیر من است که در برزخی میان فرش و عرش بمانم و طعم تعالی را نچشم... نه، تا زمانی که نتوانم از قید من رها شوم، هر چه بال و پر زنم باز هم به خاک می رسم...
نوید... گنجینه ی رازی به رویم گشودی و من را به من شناساندی. حالا بیا و آموزگارم باش. این قلم همت، این دفتر سپید تمنا؛ بگو رهایی را چگونه بنویسم...
روحش شاد، یادش گرامی، و راهش مستدام
پاسخ با نقل قول
نوشته اصلی توسط mojyross
کاش شکیب عزیز آدرس این تاپیک رو بالا میزدند تا به محض کلیک اینجا باز می شد و دوستان این متن برگرفته از دل رو میخوندند.تا بیشتر بتونیم قدردان باشیم.
