** خداوند **

[taraneh]

در آغاز هيچ نبود و کلمه بود و کلمه نزد خدا بود.

خداوند اما کلمه هايش را به آدمی بخشيد و جهان پر از کلمه شد







من اما از تمام کلمه های دنيا تنها يک کلمه را برگزيده ام و

همه جمله هايم را با همان يک کلمه می سازم







با همان يک کلمه حرف می زنم،شعر می گويم و می نويسم



آن يک کلمه هم فعل است و هم فاعل،هم صفت است و هم موصوف.

احتياجی به حرف اضافه ندارد



متمم نمی خواهد.هيچ قيدی هم ندارد.آن يک کلمه خودش همه چيز است





و من با همان يک کلمه است که می بينم و راه می روم و نفس می کشم.با همان يک کلمه عشق می ورزم و زندگی می کنم






آن يک کلمه غذای روح من است،بی او گرسنه خواهم ماند.خانه من است،

بی او آواره خواهم شد







بی او بی کس می شوم،غريب و تنها.اين کلمه همه دارايی من است

و اگر روزی شيطان آن را از من بدزدد

آن قدر فقير می شوم که خواهم مُرد




من با همين کلمه با درخت ها حرف می زنم.آنها منظورم را می فهمند

و برگهايشان را برای من تکان می دهند





اين کلمه را به گنجشک ها که می گويم،در آسمان حياطمان جشن می گيرند

و با هم ترانه می خوانند







به نسيم می گويم،آن قدر ذوق می کند که شهر به شهر می چرخد و ميگردد

و می رقصد

به ابر ها که می گويم،چنان خوشحال می شوند که يک عالم نقل و نبات

برف و باران روی سرم می پاشند







اين کلمه،اين کلمه عزيز و دوست داشتنی

حرف رمز من با همه چيز است







اما ... وقتی به آدم ها می گويم
بگذريم ،

دلم گرفته،من زبان شما را بلد نيستم.من توی اين شهر غريبم.

کسی منظورم را نمی فهمد

کسی جوابم را نمی دهد





اما تو فرق می کنی.تو از جنس آفتاب و درخت و پرنده هایی.

تو آن کلمه را بلدی و سالهاست که آن را گوشه قلبت نگه داشته ای

پس من آن رمز را به تو خواهم گفت





آن کلمه کوچک اسم بزرگ خداوند است






خورشيد را باور دارم حتي اگر نتابد....به عشق ايمان دارم حتي اگر آن را حس نكنم



به خدا ايمان دارم حتي اگر سكوت كرده باشد

[طه]

قهّار

[nazdel]

رحمان

[گلابتون]

فتاح

[مهناز]

رحمان

[rahi]

قصدم اين بودم كه از دل گويم و سوز دائمش قصدم اين بود كه از درد گويم و ناراحتي هاي ناتمامش اما همان دل مانعم شد و چنين گفت"دلت مي آيد به اطمينان او بي توجه باشي؟؟"
گفتمش اي دل راست گويي. درد دل من گرچه درد است و گرچه گاه مينالم اما به درد خويش خوشحالم چونكه او لايقم دانسته به تحملش...
خدا خدا خدا خدا... هميشه خدا

[pari]

به دنبال خدا نگرد خدا در بيابان هاي خالي از انسان نيست
خدا در جاده هاي تنهاي بي انتها نيست
به دنبالش نگرد

خدا در نگاه منتظر کسي است که به دنبال خبري از توست
خدا در قلبي است که براي تو مي تپد
خدا در لبخندي است که با نگاه مهربان تو جاني دوباره مي گيرد

خدا آن جاست
در جمع عزيزترين هايت
خدا در دستي است که به ياري مي گيري
در قلبي است که شاد مي کني
در لبخندي است که به لب مي نشاني
خدا در بتکده و مسجد نيست
گشتنت زمان را هدر مي دهد
خدا در عطر خوش نان است
خدا در جشن و سروري است که به پا مي کني
خدا را در کوچه پس کوچه هاي درويشي و دور از انسان ها جست و جو مکن
خدا آن جا نيست

او جايي است که همه شادند
و جايي است که قلب شکسته اي نمانده
در نگاه پرافتخار مادري است به فرزندش
در نگاه عاشقانه زني است به همسرش
بايد از فرصت هاي کوتاه زندگي جاودانگي را جست
زندگي چالشي بزرگ است
مخاطره اي عظيم
فرصت يکه و يکتاي زندگي را
نبايد صرف چيزهاي کم بها کرد
چيزهاي اندک که مرگ آن ها را از ما مي گيرد
زندگي را بايد صرف اموري کرد که مرگ نمي تواند آن ها را از ما بگيرد
زندگي کاروان سرايي است که شب هنگام در آن اتراق مي کنيم
و سپيده دمان از آن بيرون مي رويم
فقط چيزهايي اهميت دارند
چيزهايي که وقت کوچ ما از خانه بدن با ما همراه باشند
همچون معرفت بر الله و به خود آيي

دنيا چيزي نيست که آن را واگذاريم
دنيا چيزي است که بايد آن را برداريم و با خود همراه کنيم
سالکان حقيقي مي دانند که همه آن زندگي باشکوه هديه اي از طرف خداوند و بهره خود را از دنيا فراموش نمي کنند
کساني که از دنيا روي برمي گردانند
نگاهي تيره و يأس آلود دارند
آن ها دشمن زندگي و شادماني اند

خداوند زندگي را به ما نبخشيده است تا از آن روي برگردانيم
سرانجام خداوند از من و تو خواهد پرسيد: آيا «زندگي» را «زندگي کرده اي»؟
gol

[NINJA BOY]

گفتند: چهل‌ شب‌ حیاط‌ خانه‌ات‌ را آب‌ و جارو کن
شب‌ چهلمین، خضر خواهد آمد

سال ها ‌ خانه‌ام‌ را رُفتم‌ و روییدم‌ و خضر نیامد.
زیرا فراموش‌ کرده‌ بودم‌ حیاط‌ خلوت‌ دلم‌ را جارو کنم.
==================
گفتند: چله‌نشینی‌ کن. چهل‌ شب‌ خودت‌ باش‌ و خدا و خلوت.
شب‌ چهلمین‌ بر بام‌ آسمان‌ برخواهی‌ رفت

و من‌ چهل‌ سال
از چله‌ بزرگ‌ زمستان‌ تا چله‌ کوچک‌ تابستان
را به‌ چله‌ نشستم، اما هرگز بلندی‌ را بوی‌ نبردم

زیرا از یاد برده‌ بودم‌ که‌ خودم‌ را به‌ چهلستون‌ دنیا زنجیر کرده‌ام
==================

گفتند: دلت‌ پرنیان‌ بهشتی‌ است
خدا عشق‌ را در آن‌ پیچیده‌ است
پرنیان‌ دلت‌ را واکن‌ تا بوی‌ بهشت‌ در زمین‌ پراکنده‌ شود
چنین‌ کردم،رنگ ‌ نفرت‌ عالم‌ را گرفت
==================

و تازه‌ دانستم‌ بی‌آن‌ که‌ باخبر باشم،

شیطان‌ از دلم‌ چهل‌ تکه‌ای‌ برای‌ خودش‌ دوخته‌ است

==================
فرشته‌ای‌ دستم‌ را می‌گیرد و می‌گوید
هنوز فرصت‌ هست،
به‌ آسمان‌ نگاه‌ کن
==================
خدا چلچراغی‌ از آسمان‌ آویخته‌ است‌ که‌ هر چراغش‌ دلی‌ است.

دلت‌ را روشن‌ کن. تا چلچراغ‌ خدا را بیفروزی
==================

روزی که خداوند جهان را آفرید

فرشتگان مقرب را به بارگاه خود فراخواند و
از آنها خواست تا برای پنهان کردن راز زندگی پیشنهاد بدهند
==================
یکی از فرشتگان به پروردگار گفت : خداوندا آنرا در زیر زمین مدفون کن
دیگری گفت: آنرا در زیر دریا ها قرار بده
و سومی گفت: راز زندگی را در کوهها قرار بده

ولی خداوند فرمود: اگر من بخواهم به گفته های شما عمل کنم

فقط تعداد کمی از بندگانم قادر خواهند بود
آن را بیابند
در حالی که من می خواهم راز زندگی در دسترس همه بندگانم باشد
در این هنگام یکی از فرشتگان گفت
==================
ای خدای مهربان راز زندگی را در قلب بندگانت قرار بده
زیرا هیچکس به این فکر نمی افتد که
برای پیدا کردن آن باید به قلب و درون خودش نگاه کند

[pari]

گفتگوی خداوند و بنده

بنده از خدا پرسید :
چه چیز بشر شما را سخت متعجب می سازد ؟
خدا پاسخ داد : كودكی شان

این كه از كودكی شان زود خسته می شوند و عجله دارند تا بزرگ شوند، بعد دوباره پس از مدتی آرزو می كنند كه ای كاش كودك بودند .
این كه سلامت خود را از دست می دهند تا پول به دست آورند و بعد از مدتی دوباره پول هایشان را می دهند تا سلامت خود را به دست آورند .
این كه با اضطراب به آینده می نگرند و حال را فراموش می كنند. بنا براین نه در حال زندگی میکنند و نه در آینده.
این كه به گونه ای زندگی می كنند كه گویی هرگز نخواهند مرد و به گونه ای می میرند كه گویی هرگز زنده نبوده اند .
پس از خداوند پرسید : در مقام پروردگار می خواهی بنده هایت كدام درس های زندگی را بیاموزند ؟
خدا وندگفت :

بیاموزند كه نمی توانند كسی را وادار كنند كه عاشقشان باشد، تنها كاری كه می توانند بكنند این است كه خودشان او را دوست بدارند .
بیاموزند كه فقط چند ثانیه طول می كشد تا زخم هایی عمیق در قلب كسانی كه دوستشان داریم ایجاد كنیم، اما سال ها طول می كشد تا این زخم ها را التیام بخشیم .
بیاموزند ثروتمند كسی نیست كه بیشترین ها را دارد بلكه كسی است كه به كمترین ها نیازمند است .
بیاموزند انسان هایی هستند كه ما را دوست دارند فقط نمی دانند كه چگونه احساساتشان رابیان كنند .
بیاموزند كه دو نفر می توانند با هم به یك نقطه نگاه كنند اما به همان یك نقطه دو دید مختلف داشته باشند .
بیاموزند كافی نیست كه فقط دیگران را ببخشند بلكه باید بتوانند خود را نیز ببخشند .
پس بنده بار دیگر از خداوند پرسید :
آیا چیز دیگری هست كه دوست دارید بنده هایتان بدانند ؟
و خداوند فرمود :
فقط این كه بدانند كه من هستم ...

[***رضـا***]

خداوندا آنچه را که رضای تو وصلاح من است برآورده گردان