پروازیک فرشته (تاپیک دلنوشته های مذهبی)

[f7970]

golسلام سلام سلام به فرشته ای زندگیم
فرشته ای زندگی من همون خدای وجودمه
سلام به توی که در وجودم قلبم نفسم حضور داری سلامی پر از عشق پر از معرفت پر از صفا پر ازمهربونی
پاکی صداقت سلام به توی که همیشه کنارم بودی و هوامو داشتی سلام به توی که توی تنهاییهام توی غصه هام توی گریه هام توی حال بدیهام تو خوشحالیهام منو رها نکردی و با من بودی .سلام به تو خدایم که هر چقدر سلام بگم بازم کمه توی که هوای من و دوستامو از بقیه بچه هات بیشتر داشتی و داری خدای مهربونم میدونم میدونی که چی تو دل من و دوستامه میدونی هر کدوممون فرشته های تو زمین داریم به نام پدر و مادر و خواهر و برادر ازت می خوام حافظشون باشی بعضی از ماها این فرشته هامون رو از دست دادیم ولی باز تو کنارمون هستی و خواهی بود
خوشحالم فرشته من و امثاله من تو هستی و بعدش خانوادهامون و بعدش و بعدش وبعدش ..........

[نیلوفر]

پشت کوچه های پاییز،از روزنه نگاه غم گرفته ی خورشیدی که از تنهایی خود می نالد وتا سکوتی که عالم را فرا گرفته ومرا مبهوت ساخته است،با پای برهنه زمین را طی می کنم،صدایی می آید نیلوفری می گرید،آسمان می شکند و نیلوفری می خندد،زندگی منعکس می شود ،قطره ایی اشک به زلالی دلی می چرخد ومن همچنان مبهوتم.
نسیمی شن ها را نوازش می دهد،شاخه ایی خاک در من فرو می رود،حبابی از دلم می ریزد وبه خود می آیم،نسیم را در دستانم می گیرم وبه دور خود می چرخم،زندگی هویدا می شود،دلم تلنگری می خورد وبه تو سلام می دهد.
در تحرک ذره های شن،در تنهایی خورشید دل گرفته،در خنده های نیلوفرانه،در گریه گل و نوازش نسیم من تورا می جویم.

فاطمه

[فاطمه58]

چند وقتیه دارم تو تنهاییام با خودم کلنجار میرم!بیشتر شبا که مثلا میخوای سر رو متکا بذاری هزاران فکر وخیال مثل رژه از جلوی چشات رد میشن وقتیم خوابت میبره میبینی اذان صبحه و باید اب به صورت بزنی و همین چند دقیقه ای که خواب بودی از یادت بره!

قبلنا میرفتم بیرون پیش ابجی کوچیکم که مغازه داشت اونجام اروم وقرار نداشتم یعنی حوصله چونه زدنای مردمو نداشتم اگه میذاشتن باشونم دعوا میکردم میدیدم که دنیای من با بقیه فرق داره اهل کل کل وچونه زدن واسه چندرغاز نیستم!یکی میاد از مشکلاتش میگه مثل اینکه اینجا رو با مرکز مشاوره اشتباه گرفته باشه یکیو میخوان واسه درد دل کردن ولی کو حوصله ش...یکی از بی پولیش میگه و نداریش...گاهی هم نه کسی که از سر و وضعش مشخص بود فقیره پای حرفاش می نشستم و بعد از رفتنش اشک تو چشام جمع میشد...



اینا رو از سر بیکاری ننوشتم دلم میخواد حتی از دقیقه به دقیقه ی زندگیم بنویسم ولی نمیشه چون ادمایی رو میبینم که دلم به حالشون میسوزه یکی غم نان،یکی غم عشق،یکی غم نبود محبت و...ادما بر چه حسابی طبقه بندی میشن؟یعنی خداوند دوس داره بندش تو بدترین شرایط زندگیش که میشه" فقر" پاش به خلاف بیفته؟چی میشه به اندازه ی قوتش بهش روزی میداد!خدایاااا اینا از ته دلمه دلم بحالشون میسوزه یکی تو ناز ونعمت رندگی میکنه یکی تو بدترین شرایط که دلت میخواد هر چی تو جیبته بهش بدی جوری نگات میکنه که به قلبت اتیش میزنه...رشته کلام از دستم پرید از کجا به کجا اومدم خیلی از حرفایی که همیشه میخوابم میاد سراغم همیناس انگار نخوابی بهتره ..

وقتی مولامون ظهور بکنه میگن فقرم از بین میره پس کی میای اقا جون؟؟کی میرسی تا این غصه ها تموم بشه از اینهمه بی عدالتیها و گناهان...قسم بخدا اشک امونمو بریده وقتی اینها رو مینویسم ولی چکار کنم دارم میبینم ولی نمیتونم کاری بکنم...

[نیلوفر]

می شود کمی نزدیک تر بیایی؟می شود نگاهم را نادیده نگیری؟می شود دستم را پس نزنی؟
دلم بسان شقایق ها یخ زده است،اندیشه ام رو به تخریب است،چطور صدایت بزنم؟چطور التماست بکنم؟چطور بر دروازه عرشت بکوبم؟چرا درهایت را به رویم بسته ایی؟چرا دیگر نوازشت را احساس نمی کنم؟چرا برپیشانی ام مهر بی صبری زده ای؟چرا دلم را به ناشکری سوق می دهی؟به من بگو چطور صدایت بزنم
خسته ام خدایا خسته ام

فاطمه

[نیلوفر]

کماکان شب ها را در پرستش و روزها را در جستجویت طی می کنم
شب را تا افق صبح بیدار می مانم
هنوز منتظر سلامی از دیار تو هستم
بیا به انتظارم پایان ببخش
بیا پا روی دلتنگی هایم بگذار،تا دوباره حس زنده بودن را استشمام کنم
ای بهترین من


فاطمه

[نیلوفر]

صبح شده است

صدای اذان می آید

زمین بر تو سجود می کند

وهمه محو می شویم

یا حی یا قیوم



فاطمه

[نیلوفر]

خداوندا!
زمینت زیباست،آسمانت زیباتر.ماهت زیباست،خورشیدت زیباتر،سبزه ات زیباست،گلت زیباتر
صدای شب را می شنوم،گریه ی زمین را می فهمم،نبض ثانیه ها درک می کنم وصدای لبخند گلها را می شنوم،اما باز نمی توانم تو را دریابم
سطح گنجایش خردم مساوی با درک گریه ی آفتابگردان ها و رقص زنبق های وحشی باغ آرزوهاست،قدرت تخیلم مساوی با بی ارزش ترین ثانیه های زمان است،حتی لرزش دل را نتوانستم درک کنم ،عقل من با دو بار گردش ساعت شنی دیوار شهر یکسان است،حتی گریه ی لحظه ها را نمی فهمم که از ظلمتکده ی وحشت زا فریاد (کمک-کمک)سر می دهند،من معنای مظلومیت لاله ها را نمی فهمم،سینه ی سوخته ی شقایق ها را ندیده ام،همراه با شمعدانی های باغچه ی قدیم مچاله نشده ام،پژمردگی گل های شرق را احساس نکرده ام،از واقعیت خود تا بی نهایت دورم.
خداوندا!
من از خود،بی نهایت دورم،عقل ،خرد ،روشن فکری واندیشه ام فقط در آنچه هست که دیده ام،باور ندیده ها برایم سخت است.گریه شبدرها را درک نمی کنم،اما گریانم،فطرت بادها را نمی دانم،گرچه با نسیم صبحگاهان زنده می شوم اما نتوانستم زندگی را درک کنم با اینکه 26بهار را پشت سر گذاشته ام.
خداوندا!
تو خالق جمالی، تو صاحب کمالی،
عقل من از کمال دور بود با گذر دوران وزرق و برق ثانیه دورتر شده است،هرچه بیرون به دنبال کمال گشتم آن را نیافتم،انسانیت،یقین وعشق را نیافتم،از خود و فطرت نامحدودم دور گشتم،
تو صاحب کمالی ،که غنچه را به گلی زیبا تبدیل می کنی وبه بادها دستور وزیدن می دهی
زیبایی اقاقیا و خوشبویی یاس های کوچه پشتی از آن توست،کلمات من وحتی رقص قلمم وتعداد برگ های کاغذ برای ثنای تو محدودند.
خدوندا!
از دریاهای پر عطوفتت ذره ایی از مهر خداوندگاریت به من ارزانی ده،تا قدمی به انسانیت نزدیکتر شوم وبتوانم با شناخت فطرت خود به یقین کمال تو نزدیک شوم ای محبوب


فاطمه

[نیلوفر]

باز بعد از گذشت ثانیه ها،دقایق،روزها و ماه ها آمده ام که با دستان به خون آلوده ام خطاب به دنیا بگویم نمی خواهمت،هرگز از گفته ام نادم نخواهم گشت،دنیا دستانم با هزاران لجن آغشته است،نفرت همیشگی ام را نثارت می کنم،من متاسفم،از اینکه تنها خون دل خوردن را نقاشی چشمان کودکانه ی بهترین آسمانیها نموده ای.
دنیا از زرق و برق بیهوده ات بیزارم،از بس در دامنت نامردان بی پرده پرورانده ای،درس بی عدالتی نثار یک عده زنان رذل صفت نموده ای،واقعا بیزارم از همه ایی که تو را باور نموده اند.
دست از آزار آدمان ساده بردار،دست از پرورش آدمان شیطان پرست بردار،نقطه ی آزارت تمام عرش را به لرزه در آورده است.خسته ام ،تا بی نهایت بیزارم ازت
خدایا به ساعات من فرمان توقف بده


فاطمه

[نیلوفر]

ساقه های بسته به غل
گلبرگان پرپر شده ی طاقچه
افق شکسته در حیاط
آسمان بغض آلود بساط
سکوت در دلم له می شودَ
وحشتی بس سنگین
چشمانم را فرا می گیرد
روشنی محو می گردد
و تو ظاهر می گردی

فاطمه

[نیلوفر]

چشمانم را تا بی نهایت لحظه برهم می گذارم نوایی،گریه ایی نیست که باعث نوازش حس شنوایی من باشد، دیوارها از این همه زجه خسته اند،گل ها توان این همه ترکش را ندارند روز به روز له تر می شوند وبا دلی شکسته آهنگ وداع سر می دهند.
خدایا
کاش می شد انعطاف آب ها را داشته باشیم،کاش می شد مانند کوه استوار باشیم ومانند ظرف آبی نباشیم که با یک ضربه متلاشی می شود وبه قطره قطره تبدیل می گردد.
فریاد من یگانگی است صدای من وحدتی است که از ذات واقعی انسان نشات گرفته است،کاش بزرگی عشق را در لبخندی به دلی غم گرفته معنا می کردیم،کاش ارزانی خوشبختی را در وسعت عشقی بی بها وآزادانه تجربه می کردیم.
افسوس که قدرت را در کلمه من خلاصه کرده ایم،افسوس! به باد گذران بها داده ایم،کاش کلمه انسان را درک میکردیم،کاش به باور الهیت می رسیدیم.
من نیستم،نابودم،ولی وقتی باتو باشم معنای ما پیدا می کنم،انسان در ماورای یگانگی رنگ می گیرد،آدمیت در عشق ورزی هویدا می شود اما افسوس که بنده نفس اماره خویشیم،تکبر از سراپایمان شعله زده است از خودواقعی و فطرت الهی دوریم،کاش کمی،تنها کمی زندگی دو روزه را قدر می دانستیم،اینکه فردا روزی نوست و دیگر دسترسی به امروز محال و دست نیافتنی است،محبت چهار حرف است اما به اندازه تمام کائنات معنا دارد.عشق باشد همه یکسان می شوند،انصاف معنا پیدا می کند وخوشبختی تا بی نهایت می رسد،کاش می شد از درون غنی باشیم وحس خود خواهی را با قلم حسرت سیاه نکنیم.

فاطمه