امروز هوا چقدر درست مثل یه روز پاییزیه...بالاخره پاییز خودشو نشون داد و من چقدر این هوا رو دوس دارم!صبح که از خواب بیدار شدم بیرون حس عجیبی اومد سراغم..با اختیار لبخند زدم،چند ثانیه ای چشماموبستم و گذاشتم نسیم خنک پاییزی صورتم را نوازش کنه...و صدای بارون رو بشنوم
ایکاش کمی هم دلمون بارانی بشه..اونوقت دیگه همه چیز تکمیل میشه..پاییز برگ ریزان هزار رنگ و نم نم بارون...زیباییهای که دست به دست هم میدن و روزی زیبا رو رقم می زنن...خدایا شکرت...
3 کاربر مقابل از فاطمه58 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند. laleh6, montazer65, simorgh72
شايد زندگي آن جشني نباشد که آرزويش را داشتي اما حال که به آن دعوت شدي تا ميتواني زيبا برقص
مثل یه حباب در حال متلاشی شدن باشی و..
ولی مهم نیست دیگه عادت کردم...
یکی و من و... مصلحت..قسمت ..سهم؟!مگه اینا تو زندگیم معنا داره؟
سنتی یا مدرن فکر کردن...
هی زمزمه کردن...
کدوم فرهنگ میتونه جدایی بندازه؟
و فریادی که تو بغض فرو میره..
خدایادنیا رو ول کنی به امون بنده هات؟
تا دید ونگرششونو هیچوقت عوض نکنی؟
داریم به کجا میریم؟چند سال مگه زنده ایم؟که بخوایم دلیو به ...
5 کاربر مقابل از فاطمه58 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند. laleh6, montazer65, simorgh72, باران بهاری, نیلوفر
شايد زندگي آن جشني نباشد که آرزويش را داشتي اما حال که به آن دعوت شدي تا ميتواني زيبا برقص
داشتم فکر میکردم...به داشته هام...به نداشته هام...به فلسفه ی بودن...داشتن یا گاهی...نداشتن!اینکه من یکی خودمو میگم حرف حسابم با خودمه واسه چی هستیم!اینکه باشی تا کار کنی...تا پول در بیاری...اینکه به علایقت برسی..ورزشکار یا هنرمند بشی...در متعالی ترین حدش..اینکه باشی تا شاید یه روز عاشق هم بشی و از بخت بد یا خوب روزگار...این که باشی تا...تا باشی دیگه..همش که نقطه چین گذاشتم نمیدونم بی اختیار دارم مینویسم مثل اینکه دست خودم نیست...گیرنده دیگه...به خودم نگاه میکنم یه چیزایی که واسم خیلی عزیز بودن رو ندارم...حکمتش بماند که نمیدونم چیه..ولی منم از زندگیم یه حقی دارم که بهش نرسیدم...زندگی یعنی این؟؟؟من اگه هستم و هست،جای کسی رو نگرفتم...اما انگار جای کسی رو گرفتم..جای خودمم رو تنگ کردم..فرصت زندگی رو از خودم گرفتم نمیگم همش تقصیر من نیست ولی جریان زندگیم اینجوری پیش رفت تا الان رسیدم به این مکان وجایی که هستم...وگرنه خیلیا ارزوی زندگی منو دارن ولی من راضی نیستم از این اوضاع و وضعیت...ولی یه وقتایی به خودم میگم حالا هر جا که هستی باش!اما سعی کن اگه هستی،اونقدر باشی که بقیه همی خودشونو بهم تنگ تر بچسبونن تا جا رو هی برای تو بازتر کنن..این فلسفه ی بودن منه..که در خلال اش داشتها و نداشتها هم شکل میگیره خود به خود!حالا من هستم این جا...
شايد زندگي آن جشني نباشد که آرزويش را داشتي اما حال که به آن دعوت شدي تا ميتواني زيبا برقص
روزایی که تو توشون نیستی
حیفم میاد زندگیشون کنم
کاربر مقابل از ساحل27 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده است: simorgh72
سلام...
چقده دلم تنگ شده بود واسه سایت و دوستای قدیمی ودوست داشتنی..بعد از هفت ماه وخرده ای دلم بدجور لک زده بود سایت رو که باز کردم ذهنم تا کجاها که نرفت وچه خاطرات خوب وبدی که بیادم نیومد..بازم خدارو شکر که هستم وگاهگاهی بدور از تعلقاتی که دورمونو گرفتن بازم اومدم..نه واسه همیشه این دور بودن طعم خاص خودشو داره که برام شیرینه..همینقدرم که اومدم ونوشتم برام یه دنیاس...شاید همینروزا با خبرای خوش بیام..شاید جایی دیگه برم که بازم بیشتر دلتنگ اینجا و نوشتن بشم..هرجا که باشم دلم با شماست وپر از حس دوست داشتن..لحظه هاتون پر از شادی و یاد خدا
6 کاربر مقابل از فاطمه58 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند. hadi123, montazer65, sarv, shahrashub, simorgh72, نیلوفر
شايد زندگي آن جشني نباشد که آرزويش را داشتي اما حال که به آن دعوت شدي تا ميتواني زيبا برقص
خورد کن لا مذهب آن کوه غرورت را، بگو
"دوستم داری"، مگر چیزی ز تو کم می شود؟
2 کاربر مقابل از simorgh72 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند. faeze hajizade, shahrashub
.
.
.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
پاسخ با نقل قول