ژانرهای عکاسی

[Ara]

هنر عکاسی یکی از محبوب‌ترین هنرهاست و با وجود آمدن دوربین‌ها دیجیتال و تلفن‌های همراه هوشمند و ... از هر شخص یک هنرمند و شکارچی لحظه ساخته و بر محبوبیت آن افزوده است
با این وجود عکاسان حرفه‌ای و هنرمندان در سبک‌ها و ژانرهای بسیاری فعالیت می‌کنند و خواسته یا ناخواسته هر یک فقط در یک یا چند ژانر خاص فعالیت می‌کنند

من در دوران دانشجویی به خاطر می‌آرم که یکی از اساتید عکاسی می‌گفت که طبق تحقبقی که کرده بودند و نتیجه اون موضوع پایان نامه کارشناسی ارشد ایشون بوده حدود ۱۴۰ سبک شناخته شده و ثبت شده در عکاسی هست که در اون زمان به نظر خیلی برام جالب می‌رسید
البته این تعداد ژانر خود زیر شاخه سبک‌های اصلی به تعداد کمتری هستند
بسیاری از سبک‌ها امکان عکاسی با دوربین‌های معمولی را دارند ولی تعدادی نیز نیازمند وسایل پیشرفته و مخصوص به خود (مثل عکاسی زیر آب و ...) دارند

در این تاپیک دوست دارم به مرور عکس‌هایی رو از سبک‌های مختلف با هم داشته باشیم



عکاسی پرتره

شاخه‌ای از عکاسی است که در آن از چهره انسان عکسبرداری می‌شود.
عکاسی پرتره یکی از مشهورترین انواع عکاسی است که هم در بین عکاسان آماتور و هم حرفه ای انجام می شود. این نوع عکاسی در زمینه های شخصی مثل عکاسی از دوستان، افراد خانواده و حتی خود عکاس نیز انجام می پذیرد. یک عکاس پرتره حرفه ای با استفاده از تکنیک های عکاسی مثل استفاده از نور، رنگ ها و ترکیب بندی, عکس های با کیفیتی می گیرد.

از آنجایی که پرتره نگاری بیشتر معطوف به عکس از انسان ها می شود چند سال پیش معادل نادرست"تک چهره" برای واژه ی پرتره باب شد که به دلیل گویا نبودن و نامناسب بودن آن خیلی زود منسوخ گردید. پرتره در حقیقت می بایست نمای بزرگ تری از سوژه را نسبت به کل عکس در برگیرد تا امکان بررسی و مطالعه موضوع اصلی برای مخاطب میسر شود. شاید کوتاه ترین و درعین حال رسا ترین تعریف برای عکاسی پرتره را بتوان به این شکل ارائه کرد:شاخه‌ای از عکاسی است که در آن از چهره انسان عکسبرداری می‌شود.

این شاخه از عکاسی ازهمان بدو اختراع و رواج دوربین به وجود آمد واین از آنجایی نشات می گرفت تهیه عکس پرتره روشی ارزان تر و دست یافتنی تر و به مراتب راحت تراز نقاشی پرتره که تا قبل از رواج دوربین برای ثبت تصاویر چهره های سرشناس استفاده می گردید,بود.

[هرو]

منتظر معرفی سبک های دیگه هم هستیم دوست عزیز

[Ara]

DOCUMENTARY PHOTOGRAPHY یا عکاسی مستند ، معمولا به شکل عمومی به عکاسی گفته می‌شود که به شرح وقایع تاریخی و حوادث مهم می‌پردازد. به طور معمول عکاسی خبری حرفه‌ای در پوشش عکاسی مستند قرار دارد. در این سبک ، عکاس تلاش می‌کند تا عکس‌هایی صادقانه، عینی و معمولا رک و راست از یک موضوع خاص را ارائه نماید.

واژه‌ی عکاسی مستند در سال‌های رکود اقتصادی کاربرد پیدا کرد. زمانی که شرایط اسف‌بار کشاورزان وجدان مردم امریکا را بیدار کرد تا نیاز به اصلاحات اجتماعی را احساس کنند. این زمینه از عکاسی هنوز عکس‌های داست باول (Dust Bowl) را تداعی می‌کند, عکس‌هایی که در آن‌ها، پس کوچه‌های کثیف و شرایط رقت‌بار شهری را تصویر کرده بود.

اما عکاسی مستند ابعاد وسیع‌تر از این‌که فقط بدبختی‌ها و نارسایی‌ها را تصویر کند در بر می‌گیرد، چراکه می‌توان موضوع‌هایی جدا از بدبختی‌ها و ناکامی‌ها را نیز به تصویر کشید و سندیت بخشید, مانند مناطق دورافتاده و محروم, انسان‌های سرزمین‌های دیگر, ناملایمات جامعه و طبیعت, ابعاد وسیع عواطف و تنش‌ها، درواقع دامنه‌ی موضوع‌های عکاسی مستند بی‌شمار و نامحدود است. با این‌همه هر عکسی را نمی‌توان عکس مستند نامید. زیرا عکس مستند باید حامل پیام باشد. پیامی که آن را از یک عکس طبیعت، یک پرتره و یک منظره‌ی خیابان مستثنی می‌کند. عکس مستند ممکن است ثبت‌کننده‌ی یک واقعه باشد اما این واقعه فی‌النفسه باید معنا داشته باشد. معنایی فراتر از آن‌چه عکس خبری با خود یدک می‌کشد. عکس مستند ممکن است شخصیت یا احساسی را ثبت کند. اما باز هم باید مفهومی اجتماعی داشته باشد و نمایانگر چیزهایی بیش از آن‌چه پرتره نشان می‌دهد باشد. درواقع ما را بر آن می‌دارد که با دیدی نوبه دنیا بنگریم.

عکاسی مستند، نمایش دنیای واقعی است به وسیله‌ی عکاس که قصدش تحلیل و تفهیم چیزی مهم به بیننده است. از آن‌جا که تعریف جهان‌شمولی درباره‌ی این بخش مهم و پیچیده‌ی عکاسی وجود ندارد تا تمامی جنبه‌های آن را در بر گیرد, وجود تعاریف گوناگون را اجتناب‌ ناپذیر کرده است. تناقض بین ویژگی‌هایی که به عکس مستند نسبت داده می‌شود ممکن است ناشی از جدید بودن این بخش از عکاسی باشد. چراکه این نوع عکاسی از دهه‌ی 1930 به بعد ابداع شده و این نام را به سیاق آن دسته از فیلم‌های مستند که موضوع‌شان از پیش پرداخته نبود و به‌طور عمده زندگی افراد گمنام در مناطق دورافتاده را به تصویر می‌کشید, بر این نوع عکاسی نهادند. فیلم‌های مستند، بر خلاف فیلم‌هایی که ماجراهای سیر و سفر را به تصویر می‌کشیدند، با نگاهی تحلیل‌گر به دنیا می‌نگریستند. چنین نگرشی گرچه از مدت‌ها قبل در بین عکاسان وجود داشته اما تا دهه‌ی 1930، این نوع عکاسی به صورت عرصه‌ای خاص جایگاه و منزلتی نداشته است.

عکس جدای از تصویر دوبعدی و خاکستری رنگ از سایه روشن‌ها می‌توانست ایده‌هایی فراتر را منتقل کند. منظره در برابر عدسی دوربین یک واقعیت بود، ولی عکاسی می‌توانست از همین چشم‌انداز واقعیتی دیگر را القا کند، واقعیتی عمیق‌تر و شاید بسیار مهم‌تر، او می‌توانست همراه این منظره تفسیر و تحلیل را نیز ارائه دهد. اگر اولین ویژگی عکس مستند انتقال بخشی از واقعیت محیط پیرامون بود، دومین ویژگی آن توانایی ارائه‌ی تحلیل و دیدگاه عکاس درباره‌ی آن واقعیت به شمار می‌رفت. اولین صاحب نام در استفاده از این شیوه، «اوژن آتژه» بود. او به‌عنوان یک عکاس مستند، مناظری زیبا و یکدست از شهر پاریس را در اوایل قرن بیستم به تصویر کشید که گاهی آن‌ها را به‌عنوان عکس‌های مرجع به نقاشان و معماران می‌فروخت. عکس‌هایی که آتژه از پارک‌های خلوت گرفت، واقعیت این مناظر را با عمق معنای آن‌ها که جزئی از همین شهر بودند و نیز با احساسات درونی خویش درهم آمیخت, به طوری که آثار او اکنون جزو شاهکارهای عکاسی مستند به شمار می‌روند.

پی بردن به این نکته که دوربین قادر است واقعیت را تفسیر کند، تاریخ عکاسی مستند را وارد مرحله‌ی جدید می‌کرد. کشف این توانایی دوربین که قادر است آینه‌ای را در مقابل جامعه قرار دهد و جهانیان نیز می‌توانند بازتاب تصویر آن را بینند. «جاکوب ریس» دانمارکی الاصل که در اواخر قرن نوزدهم گزارشگر و روزنامه‌نگار بود، از اولین افرادی بود که نشان داد از عکس می‌توان به‌عنوان استناد و مدارک اجتماعی سود جست. او در دوره‌ی بحران اقتصادی امریکا با دوربین‌اش به امریکایی‌ها فهماند که در نوشته‌هایش چه چیزهایی را نشان می‌داده است: وحشی‌گری و بی‌رحمی‌هایی که در محله‌های کثیف نیویورک حاکم بود. عکس‌هایی که او گرفت مانند گزارش‌هایش بسیار تأثیرگذار بودند و چهره‌ی فقر و خشونت حاکم بر امریکا را که از نظر پنهان بود، به جهانیان نشان داد. بلافاصله پس از ریس، «لویس هاین» به‌عنوان یکی از بهترین مستندسازان اجتماعی در تاریخ عکاسی زبان‌زد جهانیان شد. هاین یک جامعه‌شناس و معلم باتجربه بود که آگاهی‌های اجتماعی او و شور و علاقه‌ای که به این کار نشان می‌داد، او را بر آن داشت تا به کارخانه‌هاو معادن سر بزند و همه‌ی آن شرایط ظالمانه و غیرانسانی را که بر کارگران مهاجر و کودکان‌شان تحمیل می‌شد به تصویر بکشد. عکس‌های هاین درواقع به منزله‌ی کیفرخواستی بر علیه جامعه‌ی صنعتی امریکا در اوایل قرن بیستم بود، اما استعداد خارق‌العاده و دلسوزی‌های او موجب شد که کارهایش به جای این‌که خشم عده‌ای را برانگیزد, بیش‌تر سازنده باشد. آثار هاین بیننده را بر آن می‌داشت که با آغوش باز آن‌ها را پذیرا شود و خویش را در آلام و دردهای همنوعان‌اش سهیم بداند. ریس و هاین هردو عکاسی مستند را به سمت مطالعه‌ی شرایط زندگی انسان‌ها سوق دادند و این تحلیل عینی از شادی‌ها و دردها و رنج‌های جامعه، از آن زمان تا به امروز موضوع کار بسیاری از عکاسان حرفه‌ای در عرصه‌ی عکاسی مستند شده است.

در دوره‌ی رکود اقتصادی دهه‌ی 1930 و سال‌های جنگ دهه‌ی 1940 و سال‌های بازسازی پس از جنگ، عکاسان مستندکار به اقصی نقاط دنیا مسافرت کردند و از نزدیک همسایگانشان را دیدند تا از شرایط زمانی و مکانی هر جامعه در مقطع تاریخی خاص آگاه شوند. هرچند این عکاسان ـ که از میان آن‌ها می‌توان به عکاسان صاحب نامی نظیر یوجین اسمیت، «آندره کرتس»، «دوروتی لانگ» و «واکرا یوانز» اشاره کرد ـ به هر کجا می‌رفتند آلام و دردهای انسان‌ها را مشاهده می‌کردند, ولی انعکاس دادن قدرت درونی، منزلت‌ها و امیدواری‌های غیرقابل درک این انسان‌ها را نیز در موضوع‌هایشان نشان می‌دادند. آن‌ها بر این باور بودند که انسان رهایافتنی است.

اسمیت, عکاس مستندکار نابغه، بر این باور بود که وقتی عکس‌هایش آشکارا حماقت‌ها و بیرحمی‌ها و جهالت‌های انسان را در به راه انداختن جنگ‌ها نشان دادند، آن وقت که بشر وحشت‌زده سعی خواهد کرد از به راه انداختن جنگ و خونریزی خودداری کند.

به هر حال تا دهه‌ی 1950 این نکته روشن بود که عکاسان مستندکار در راه اصلاح جامعه, کاری بیش از رمان‌نویسان رمانتیک انجام نداده‌اند. اما بعضی از وجدان‌های بیدار بشری تحت تأثیر این عکس‌ها قرار گرفته بودند و بعضی از قوانین که تا آن زمان اجرا نمی‌شد، به مرحله‌ی عمل درآمدند، عکس‌های هاین راه را برای اصلاح قوانین کار هموار کرد و بسیاری از کودکان را که در کارخانه‌ها مانند برده کار می‌کردند، از شرایط فلاکت‌باری که داشتند نجات داد.

زنگ آغاز تحولی جدید در عکاسی مستند،‌با انتشار کتاب امریکایی‌ها در سال 1985 توسط رابرت فرانک نواخته شد. عکس‌های این کتاب، که فرانک ضمن مسافرت‌هایش به مناطق مختلف امریکا گرفته بود، جامعه‌ی این کشور را از دید یک خارجی نشان می‌داد ـ فرانک سوییسی بود و در همان جا نیز بزرگ شده بود ـ او در عکس‌هایش، تصویر آن تکه پارچه وصله مانند در پرچم امریکا را مشاهده کرد. او از زندگی ملالت‌ بار روزمره‌ی مردم و ضایعات آلوده‌ساز جامعه‌ی صنعتی امریکا عکس گرفت. همین‌طور از سرخوردگی‌های امریکایی‌هایی که در دوراهی عشق به میهن و واقعیت‌هایی که با آن‌ها روبه‌رو بودند آواره و سردرگم بودند. دیدگاه‌های فرانک بسیار صریح و بی‌پرده بود.

پس از انتشار کتاب امریکایی‌ها، عکاسی مستند وارد مرحله‌ی جدیدی از رشد خود شد. بیش‌تر عکاسان به جای پرداختن به شرایط طاقت‌فرسا و آشفته‌ی زندگی و رفتارهای خشن مردم, تلاش کرد تا درونیات انسان‌ها را به نمایش گذارند. شرایط روانی و احساسی انسان‌ها اهمیت به مراتب بالاتر از واقعیت‌های اجتماعی و عینی پیدا کرد و احساسات و تجربیات عکاس، مانند نگاه‌اش به دنیا، محور کار او شد. این نوع عکس‌ها به تفسیر دقیق‌تری نیاز دارد که هر بیننده به منظور درک کردن پیام مورد نظر عکاس باید درباره‌ی آن‌ها فکر کند.

می‌توان گفت که با نگاه به مجموعه عکس‌های فوری گرفته شده در قرن نوزدهم و مجموعه عکس‌های پررمز و راز و خصوصی قرن بیستم، عکاسی مستند راه خود را در شناخت جامعه و انسان هم‌چنان ادامه می‌دهد.

[Ara]

عکاسی کارگردانی شده یکی از ژانرهای عکاسی است که در آن عکاس همانند کارگردان یک فیلم، طبق ایده و نظر خود اقدام به چینش صحنه، دکور، کادر، اجزاء، عناصر انسانی و ... نموده و سپس از آن عکاسی می نماید.
به عبارت دیگر ، این نوع عکاسی تلاشی است برای خلق یک تصویر داستان گو که ممکن است در زندگی واقعی با آن صحنه مواجه نشویم.

شاید امروزه هیچ ژانری به اندازه‌ی عکاسی صحنه‌آرایی شده (staged photography) چنین ارتباط نزدیکی را میان هنرها برقرار نساخته باشد؛ پیوند میان عکاسی، نقاشی، مجسمه‌سازی و سینما. در این عکس‌ها ما از طرفی شاهد ایفای نقش مجسمه‌هایی در ابعاد بزرگ یا بسیار کوچک در مقابل دوربین هستیم و از طرف دیگر مدل‌هایی زنده را می‌بینیم با چنان ژستی که یادآور تابلوهای نقاشی قرن نوزدهمی دوران ویکتوریای انگلستان هستند. برخی از کارها اشارات مستقیم به آثار برجسته‌ی تاریخ هنر و نقاشی‌های تاریخی دارند و بر برخی از عکس‌ها حال و هوای نقاشی‌های سورئالیستی و فضاهای مرموز و پر از ابهام سینمای وحشت و داستان‌های جنایی حکم فرماست.

گرچه بعضی از این هنرمندان خود را الزاما عکاس نمی‌دانند، اما ما در تمامی این کارها با عکس مواجهیم، عکس‌هایی که در یک نقطه با یکدیگر مشترکند، همه‌ی این عکس‌ها منطقی روایت گونه دارند؛ روایاتی مدرن از مضامین تاریخی و مذهبی، از التقاط فرهنگی و هویتی، از مباحث پسا استعماری، تبعیض‌های نژادی و طبقاتی، از سرگشتگی انسان مدرن و مصرف‌گرا در جوامعی که پر از تناقض میان سیاست‌های کاری و عواقب و نتایج آنهاست و مخاطب را هدف قرار می‌دهد، ولی او را به طور مستقیم درگیر نمی‌کند. و ...

[هرو]

این سبک خداییش خیلی عجیب و جالب بود دوست عزیز. خیلیییییییی

[Ara]

عکاسی ورزشی ، شاخه‌ای از عکاسی است که در آن از صحنه‌های ورزشی عکسبرداری می‌شود.

در این نوع عکاسی، تجهیزات و ابزارها نقش مهمی دارند زیرا سوژه متحرک است و عکاس هم از صحنه دور است بنابراین داشتن لنزهای قدرتمندی همچون تله و زوم لازم است. همچنین دوربین هم باید قابلیت استفادهٔ پیاپی شاتر را داشته باشد.

عکاسی ورزشی یکی از دشوارترین و هیجان‌انگیزترین انواع عکاسی است که عالی‌ترین دستاورد آن ثبت تصویر در لحظه اوج یک حرکت ورزشی است.
عکاسی ورزشی نیازمند برنامه‌ریزی و مهارت است و تمامی انواع ورزش‌ها را پوشش می‌دهد. در بیشتر مواقع عکاسی ورزشی حرفه‌ای شاخه‌ای از عکاسی خبری است، درحالی که عکاسی ورزشی غیرحرفه‌ای زیرشاخه‌ای از عکاسی عامیانه است.

اصلی‌ترین کاربرد عکاسی ورزشی حرفه‌ای در مطبوعات و رسانه‌ها است. عکاسان ورزشی حرفه‌ای معمولا برای روزنامه‌ها، آژانس‌های خبری بزرگ و یا مجلات تخصصی ورزشی کار می‌کنند. با این‌همه از این نوع عکاسی برای تبلیغات به منظور افزایش شهرت برندی خاص و یا ترویج ورزش نیز استفاده می‌شود.

تجهیزات مورد نیاز برای عکاسی خبری معمولا شامل دوربین دیجیتال با سرعت شاتر بالا و لنز‌های زوم با فاصله کانونی قابل تغییر 50 تا 300 میلیمتری است و نوع لنز ارتباط مستقیمی با نوع ورزش دارد. انتخاب لنز مناسب اهمیت فراوانی دارد زیرا لنزها کلیدی‌ترین ابزار برای دور و نزدیک شدن سریع عکاس به صحنه‌ای حساس در طول رقابت هستند. تک‌پایه و سه‌پایه‌ها نیز از دیگر تجهیزان ضروری عکاسی خبری به‌شمار می‌روند.

عکاسی ورزشی به دو بخش عکاسی ورزش‌های فضای باز و سرپوشیده تقسیم می‌شود. در عکاسی ورزشی در فضای باز معمولا فواصل میان عکاس و سوژه عکس بیشتر و شرایط نوری مناسب‌تر است. درحالی که در فضاهای سرپوشیده شرایط نوری نامناسب‌تر و فواصل کمتر‌اند،‌از این رو عکاسی ورزشی در فضاهای سرپوشیده به لنزهای بسیار سریع نیاز نخواهد داشت.

موقعیت عکاس یکی از مهم‌ترین عناصر در عکاسی ورزشی است. در رویداد‌های بزرگ ورزشی، عکاسان حرفه‌ای از بهترین زاویه ممکن در بخش VIP عکاسی می‌کنند، مکانی که نزدیک‌ترین فاصله را تا زمین بازی‌ها دارد. سرعت شاتر دوربین از دیگر عوامل کلیدی در عکاسی ورزشی است و عکاسان ورزشی برای اینکه بتوانند در کمترین زمان ممکن بهترین عملکرد را از خود نشان دهند.

برای اینکه عکاس بتواند بهترین تصاویر ورزشی را به ثبت رساند، تصویری جادویی که بتواند طرفداران تیم‌های ورزشی را به وجد بیاورد، باید به اندازه‌ای از ورزش شناخت داشته باشد که نقاط اوج و فرود آن را به خوبی شناسایی کرده و برای ثبت آنها خود و دوربینش را آماده کند. برای ثبت این لحظات حساس به زمان‌بندی و دانش درباره رشته ورزشی نیاز است. عکاس همچنین باید تک تک افراد حاضر در تیم‌ها،‌از بازیکنان گرفته تا مربی‌ها را به‌خوبی بشناسد تا بتواند در موارد نیاز واکنش‌های آنها را ثبت کند.

یکی از رایج‌ترین تکنیک‌ها در عکاسی ورزشی تنظیم دوربین روی دروازه‌های حریف در ورزش‌هایی مانند بسکتبال،‌ هاکی و فوتبال است، به این شکل شانس عکاس برای ثبت تصویری زیبا از لحظه به ثمر رسیدن یک گل افزایش پیدا خواهد کرد.

[سيده نهال‎ ‎]

عکس های جالبی بود
منتظر ژانرهای جدیدتون هستم