دعای پنجاه و یکم :نيايش آن حضرت در تضرّع و اظهار خاكساري
اي معبود من، تو را ميستايم ـ و تو سزاوار هر ستايشي ـ بدان سبب كه در حقِ من نيكيها كردي، و نعمتهاي فراوان به من بخشيدي، و عطاياي بسيار ارزاني فرمودي، و به رحمت خود مرا بر ديگران برتري دادي، و نعمت خويش را بر من تمام گرداندي. تو دربارهي من چندان خوبي و احسان كردهاي كه دست شكر و سپاس من از آن كوتاه است.
آري، اگر نبود احسان تو و نعمتهاي بسيارت، من بهرهي خود را به دست نميآوردم و نَفس خود را اصلاح نميكردم؛ ولي تو پيش از آن كه درخواست كنم، به من احسان فرمودي، و در همهي كارها از ديگران بينيازم كردي، و سختيِ بلا را از من دور ساختي، و حكم سهمگين خود را از من باز داشتي.
اي معبود من، چه بسيار بلاي بيش از طاقت كه از من بگرداندي، و چه بسيار نعمت كه چشم دلم را بدان روشني بخشيدي، و چه بسيار احسان كه از روي بزرگواري در حقِ من روا داشتي.
توي كه هنگام ناچاري و بيچارگي، دعايم را به اجابت رساندي، و چون به پرتگاهِ گناه افتادم، دستم را گرفتي و مرا آمرزيدي و حقّ مرا از دشمنانم ستاندي.
اي معبود من، هرگاه از تو چيزي خواستهام، بخيلت نيافتهام، و هرگاه آهنگِ ديدار تو كردهام، گرفته و درهم نبودهاي، بلكه ديدهام دعاي مرا ميشنوي و آنچه خواستهام عطا ميكني، و ديدهام در هر حالتي كه هستم، و در هر زماني كه به سر ميبرم، نعمتهاي فراوانت بر من ارزاني شده است. از اين روست كه تو نزد من در خورِ ستايشي و احسانت پيش من نيكوست.