در یکی از زیباترین تعابیری که از ورزش پینت بال آمده است، گفته اند: «پینت بال، همان شطرنج زنده است!» بازی مهیجی که در تولید بالای آدرنالین خون نقش به سزایی دارد. این را مایی می گوییم که قریب به ۳۶ ثانیه زیر حملات مرگبار تیم حرفه ای پینت بال مشهد دوام آوردیم و توانستیم در نهایت با پرچم سفید جان سالم از میدان نبرد به در بریم. اما اگر بخواهیم خودمانی پینت بال را برایتان تعریف کنیم باید بگوییم پینت بال در فارسی معادل همان تیراندازی یا در اینجا «رنگ اندازی» است. اما این که چرا این ورزش را شطرنج زنده می نامند شاید اگر به جای ما در میدان مسابقه بودید بهتر متوجه می شدید. ورزش پینت بال درست شبیه یک میدان جنگ واقعی است. در این ورزش ۲ گروه می بایست با اسلحه های تا دندان مسلحی که به آن ها «مارکر» می گویند و با توپ های رنگی ژلاتینی که در مخزن مارکرها جا خوش کرده اند، به جان یکدیگر بیفتند. استراتژی های مختلفی برای این بازی طراحی شده است که شاید همین مسئله سبب نامگذاری پینت بال به نام شطرنج زنده شده است. پینت بالیست ها در این ورزش از قوانین و استراتژی های متفاوتی تبعیت می کنند. ۴ سناریوی تعریف شده در پینت بال جهان، برای پایان این بازی عبارتند از: تسخیر پرچم، حذف کامل بازیکنان تیم حریف، دفاع یا حمله به یک نقطه خاص و یا منطقه، یا گرفتن اشیاء مهم پنهان در منطقه بازی. البته برو بچه های جیم در دیدار تدارکاتی با حریف قدرتمند حرفه ای شان، شیوه دوم را پذیرفتند و به همین خاطر بود که در ۳۶ ثانیه توسط دشمن رنگ باران شدند و مجبور شدند با نشان دادن پرچم سفید میدان مسابقه را به مقصد منزل ترک کنند! هم چنین زمان این بازی بسته به نوع بازی می تواند از چند ثانیه تا چند ساعت و حتی چند روز به طول انجامد.



منبع :
پینت بال اسنایپر