نظرت درباره کتابی که . . . چیه؟

[هیوا]

سلام دوستان

در حال حاضر کتاب کلیدر محمود دولت آبادی رو می خونم و به جلد 5 رسیدم به نظرم شروع قویی داشت و می تونست هر مخاطبی رو به سمت خودش جذب کنه ولی الان که به جلد 5 رسیدم در حالی که داستان خیز برداشته و اوج تحول فکر نویسنده است زیاد برای من جذاب نیست ولی هنوز داستان ادمه داره و امیدوارم با تموم شدن کتاب نظرم کامل عوض بشه و کلیدر به عنوان یه کتاب جذاب توی ذهنم ثبت بشه

[نارون]

سلام به همگی
آقا مجتبی و ماریه جان و استاد آقا امیرمهدی و مهسیما جان ممنون از همگی

نارون عزیزم مرسی که دقیق هستی و می خونی
من این کتاب رو یه ماهی طول کشید تا بخونم چون همزمان مشغول چند کار بودم.
راستش متن کتاب عالی نوشته یا ترجمه شده.
از اونجا که هرگز مطلقی وجود نداره و این متن رو (زبان اصلیش رو) ندیدم نمی تونم قضاوت کنم. اگر هم ایشان دانسته هاش رو به کتاب افزوده (60 بشه هزار کمی جای تردید داره) بسیار بسیار نویسنده ی قهار و تاریخدان قهارتری هستن. (در تاریخ فقط ظلم ها حقیقی هستن و دروغ ها. بقیه ش همیشه یه جور دیگه جلوه داده شدن که با توجه به زور همیشگی طبیعی هم هست.)
اتفاقا گاهی حس می کردم سانسوری در داستان رخ داده! دوستی به من گفت که فرد دیگری هم این کتاب رو ترجمه کرده که اون کامل تر هست و بدون سانسور...

خودم خیلی دوست دارم کتاب رو بدون سانسور بخونم. منتها می بینیم که حتا کتاب های داخلی هم گاهی مجوز نمی گیرن.
وفاداری به اصل داستان یا نوشته خیلی مهمه. مهم تر رسوندن منظور درست هست که منطبق با فرهنگ مردم باشه. در خیلی از موارد برخی عبارات واقعا ترجمه ناپذیر هستند.
خداوند روح ذبیح منصوری رو قرین رحمت کند. دستشونو می بوسم.

شاید بد منظورمو گفتم. من در حدی نیستم که خدای نکرده جسارتی به ذبیح منصوری کنم و مسلما ایشون استادن در کار خودشون و اصلا منظورم این نبود که مطالب کتاباشون اشتباهه و حتما براساس مطالعات خودشون بوده. واقعا نوشته‌هاشون سلیس و روانه. فقط منظورم این بود که انتظار من (که ممکنه غلط باشه) از کتابی که روش نوشته ترجمه با ترجمه و تلخیص یا ترجمه و تألیف یا داستانی براساسِ و یا تألیف متفاوته. اشاره مهسیمای عزیز به اون کتاب فقط جرقه بود برای کنجکاوی من. می‌خواستم بدونم که برای دیگران چقدر مهمه که ترجمه واقعا ترجمه باشه.
من یک کتاب دیگه از آقای منصوری مد نظرم بود که بخشیش جنبه علمی داشت و یک بنده خدایی می‌خواست اون رو مبنای یک پژوهشی قرار بده و خیلی مهم بود که منبع درست باشه که البته چون اصل کتاب فرانسوی بود نتونستم اطلاعاتی به دست بیارم.
من به عنوان خواننده انتظار دارم که وقتی کتابی روش نوشته ترجمه، تا حد زیادی همون کتاب اصلی باشه. اگر جایی با فرهنگ من جور نیست در پانویس توضیح داده بشه. چون نویسنده در هر صحنه‌پردازیش هدفی داشته تا اون فلسفه‌ای که پس ذهنش بوده رو به ما منتقل کنه.
مثلا آخرین رمانی که خوندم و در کتابخوانی جمعی همین جا با طناز جان که جاش سبز باشه، خوندیم ناطور دشت (نوشته سالینجر و ترجمه احمد کریمی1345) بود که پر بود از چیزای بد اما داستان می‌خواست از دید یک نوجوان آمریکایی فرهنگ خودشون رو نقد کنه و هیچ جاییش قابل حذف نبود. مترجم هر جایی هم توضیح لازم بود راجع به افراد یا مراسم خاصی یا چیزی که ممکن بود من نفهمم در پانویس توضیح داده بود. یعنی اگر من ایرانی و یک نفر آمریکایی داستان رو برای هم تعریف می‌کردیم کاملا مشابه بود.
بازم میگم من فقط نظرم رو به عنوان یک خواننده گفتم و مسلما خالی از اشتباه نیست.
پیروز باشید و دلتون شادgolgol

[آپامه]

سلام به همگی
آقا مجتبی و ماریه جان و استاد آقا امیرمهدی و مهسیما جان ممنون از همگی



شاید بد منظورمو گفتم. من در حدی نیستم که خدای نکرده جسارتی به ذبیح منصوری کنم و مسلما ایشون استادن در کار خودشون و اصلا منظورم این نبود که مطالب کتاباشون اشتباهه و حتما براساس مطالعات خودشون بوده. واقعا نوشته‌هاشون سلیس و روانه. فقط منظورم این بود که انتظار من (که ممکنه غلط باشه) از کتابی که روش نوشته ترجمه با ترجمه و تلخیص یا ترجمه و تألیف یا داستانی براساسِ و یا تألیف متفاوته. اشاره مهسیمای عزیز به اون کتاب فقط جرقه بود برای کنجکاوی من. می‌خواستم بدونم که برای دیگران چقدر مهمه که ترجمه واقعا ترجمه باشه.
من یک کتاب دیگه از آقای منصوری مد نظرم بود که بخشیش جنبه علمی داشت و یک بنده خدایی می‌خواست اون رو مبنای یک پژوهشی قرار بده و خیلی مهم بود که منبع درست باشه که البته چون اصل کتاب فرانسوی بود نتونستم اطلاعاتی به دست بیارم.
من به عنوان خواننده انتظار دارم که وقتی کتابی روش نوشته ترجمه، تا حد زیادی همون کتاب اصلی باشه. اگر جایی با فرهنگ من جور نیست در پانویس توضیح داده بشه. چون نویسنده در هر صحنه‌پردازیش هدفی داشته تا اون فلسفه‌ای که پس ذهنش بوده رو به ما منتقل کنه.
مثلا آخرین رمانی که خوندم و در کتابخوانی جمعی همین جا با طناز جان که جاش سبز باشه، خوندیم ناطور دشت (نوشته سالینجر و ترجمه احمد کریمی1345) بود که پر بود از چیزای بد اما داستان می‌خواست از دید یک نوجوان آمریکایی فرهنگ خودشون رو نقد کنه و هیچ جاییش قابل حذف نبود. مترجم هر جایی هم توضیح لازم بود راجع به افراد یا مراسم خاصی یا چیزی که ممکن بود من نفهمم در پانویس توضیح داده بود. یعنی اگر من ایرانی و یک نفر آمریکایی داستان رو برای هم تعریف می‌کردیم کاملا مشابه بود.
بازم میگم من فقط نظرم رو به عنوان یک خواننده گفتم و مسلما خالی از اشتباه نیست.
پیروز باشید و دلتون شادgolgol

قربونت برم عزیزم
من همیشه چیزهای خوب ازت یاد می گیرم
نگفتم که جسارت کردی به ذبیح!
یکی از دوستانم می گفت این کتاب ترجمه دیگری هم داره که اونو خونده بود. می گفت کامل تر بوده حتا!
نمی شه دقیقا قضاوت کرد چون اصل کتاب رو ندیدیم.
اما با حرفات کاملا موافقم و فکر نمی کنم مترجمی باشه که وفادار به متن نباشه.
به ویژه در زمینه کتاب. نمی شه وفادار نموند. البته الان ارشاد سختگیری هایی می کنه و برخی کتاب ها رو باید حتما سانسور کرد... وگرنه ارشاد خودش زحمت وتو می کشه.
نارون جان ماخامتا!

[شهلا]

به نام خدا
من کتاب هایی از ذبیح الله منصوری خوندم -فرزند نیل-محمد (ص)پیامبری که باید از نو شناخت -نابغه ایی ازشرق(ابن سینا)-
نقدی که همیشه بر ذبیح الله منصوری بوده خاصیت نوشته های(ترجمه های) ایشون هست.نوشته ها بیشتر رمان گونه هستند تا روایت یک داستان مستند تاریخی.
البته مثلا در فرزند نیل گاهی روایت هایی وجود داره که واقعا غیر واقعی هستند یک نمونه از این روایت ها حضور حضرت موسی (ع)در مغازه ی سلمانی هست که واقعا تشریح این موضوع جای تامل داره اما میشه گفت بلاخره سبک نوشتن ایشون اینگونه هست .بیشتر ترجیح میدم آثار تاریخی رو به صورت مستند بخونم تا رمان گونه.اینطور برای من دلچسب تر هست.

[Mojtaba]

رستاخیز سومین اثر بلند تولستوی پس از جنگ و صلح و آنکارنینا،‏
رمانی هست که تولستوی اون رو در هفتاد سالگی مینویسه و ‏
عصاره عقاید و افکارش رو در اون میریزه،طرف صحبت تولستوی ‏
در این کتاب بشریت هست درهر مکان و عصری،‏
به نظر من نویسنده ها 3دسته اند،دسته ی اول اونهایی هستند که‏
برای خودشون مینویسند،نمی تونند از مرز خودشون فراتر برن و‏
حرفی برای دیگری داشته باشن،دسته ی دوم این مرز رو میشکنن ‏
و برای فرهنگ و جغرافیای خودشون و عصر خودشون می نویسند،‏
دسته سوم از این هم فراتر میرن و نه تنها برای خودشون و جغرافیا ‏
و زمان خودشون حرف برای گفتن دارند بلکه نوشته هاشون از ‏
مرزهای جغرافیایی عبور میکنه و حتی با گذر زمان کهنه نمیشه،‏
به نظر من تولستوی از دسته ی سوم هست و رمان رستاخیز به‏
وضوح این مسئله رو نشون میده.

[marieh]

دارم کتاب "بلندی های بادگیر‏"‏ اثر "امیلی برونته‏"‏ رو تموم میکنم.

این کتاب بارها اشک منو درآورد در حین خوندن.

بهتون پیشنهاد میکنم این کتابو از دستش ندید,,

[شهلا]

هر کسی اثار کالوینو رو نمیتونه بخونه یعنی بعد از خوندن چند صفحه ممکنه خسته بشه اول باید با سبک نوشتن ایتالو اشنا شد پیشنهاد میکنم کتاب "اگر شبی از شبهای زمستان مسافری" یکی از اثار ایتالو که ترجمه خانم لیلی گلستان هست رو بخونید
اگر وقت شد بخشی از این کتاب رو میزارم

پیشنهاد داده بودم دوستان کتاب رو تهیه کنن(اگر شبی از شبهای زمستان مسافری) و اگه بشه با هم نقدش کنیم کسی این کتاب رو خونده یا نه؟
اگه نخوندید که خودم نقد هایی که به این کتاب دارم رو برای شما میگم کاش بشه این نقد ها گروهی بشه و همه به یه نتیجه ی اساسی از خوندن این کتاب برسیم

[پرستو]

از گورخر پرسیدم:
آیا تو سیاه هستی باخط های سفید یا که سفیدی باخط های سیاه؟؟
و گورخر از من پرسید:
آیا تو خوبی با عادت های بد یا که بدی با عادت های خوب؟
آیا آرامی بعضی وقت ها شلوغ یا شلوغی بعضی وقتا آرام؟
آیا شادی بعضی روزها غمگین یا غمگینی بعضی وقتا شاد؟
و همچنان پرسید و پرسید و پرسید.
دیگر هیچوقت از گورخری
درباره رنگ پوستش نخواهم پرسید...!


برگرفته از کتاب: پاک کن جادویی/ شل سیلور استاین

کتاب جالبیه!